Τα ολέθρια λάθη του Σαμαρά και η ανησυχία στη Συγγρού

Γράφει ο Πιέρρος Τζανετάκος
«Κάθε λάθος διδάσκει κάτι, αρκεί να υπάρχει επιθυμία για μάθηση» είχε πει παλαιότερα ο πολυσχιδής συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς, παραθέτοντας τη θετική πλευρά που ενδεχομένως «κρύβεται» πίσω από ορισμένες άτυχες προσωπικές ή συλλογικές επιλογές.



Επιθυμία για μάθηση, πάντως, δεν φαίνεται να διακρίνει τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος από την αρχή της πολιτικής καριέρας του έως και σήμερα συνηθίζει να υποπίπτει συνεχώς σε θεμελιώδη λάθη. Πολλοί προσάπτουν στον πρόεδρο της Ν. Δ. ότι είναι επίμονος- σε βαθμό εμμονής- και ότι η αδιαλλαξία του τον οδηγεί τις περισσότερες φορές σε αδιέξοδο. Η επιμονή μπορεί για ορισμένες ομάδες ανθρώπων να θεωρείται απεριόριστο αγαθό- όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους αθλητές και δη τους επαγγελματίες- αλλά στη σύγχρονη πολιτική δεν αρκεί για να αναδειχθεί κανείς ηγέτης…

Επιμόνως, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να καταψηφίσει το Μνημόνιο υπ’ αριθμό ένα. Τοποθέτησε έτσι τον πρώτο κρίκο στην αλυσίδα των λαθών, η οποία οδήγησε το πρώην κυρίαρχο κεντροδεξιό κόμμα στο ιστορικό χαμηλό ποσοστό της 6ης Μαΐου. Διότι η υποχρεωτική αλλαγή στάσης που επέδειξε η Ν. Δ. την ώρα που η χώρα έφτασε ένα βήμα από το γκρεμό δεν εκλήφθηκε από τους πολίτες ως προσπάθεια υπέρ της σωτηρίας, αλλά ως φιλοευρωπαϊκή «κωλοτούμπα» που θα οδηγούσε το μεσσήνιο πολιτικό πιο κοντά στον πραγματικό στόχο του: Την κατάληψη του θώκου της πρωθυπουργίας. Εκτός αυτού, η πολιτική στροφή της Ν. Δ. αποτέλεσε τη μοναδική αιτία δημιουργίας των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της κύριας δηλαδή πηγής «εκλογικής αιμορραγίας», η οποία οδήγησε στη σκληρή- εκλογική καταρχάς- συρρίκνωση του κόμματος.

«Δεν μπορούσε να συμπορευτεί με το ΠΑΣΟΚ ο Σαμαράς, λίγο καιρό αφού ανέλαβε την ηγεσία της Ν. Δ. και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι» υποστηρίζουν ορισμένοι. Λάθος. Ο Σαμαράς εάν ήταν γνήσιος εκπρόσωπος ενός αστικού, φιλοευρωπαϊκού κόμματος θα έπρεπε να συμβάλει στη σωστή εφαρμογή του Μνημονίου- και όχι να εμφανίζεται μαινόμενος, ικανοποιώντας τις άναρθρες κραυγές της λαϊκής δεξιάς του κόμματός του. Θα έπρεπε να ελέγχει τις- βασισμένες στην πελατειακή σχέση- επιλογές του ΠΑΣΟΚ και να προτείνει σοβαρά ισοδύναμα (όπως η μείωση των κρατικών δαπανών) αντί των οριζόντιων μέτρων που έπληξαν σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού. Αντ’ αυτού προτίμησε να στήσει στο πόδι τα διάφορα… Ζάππεια, απλώς για να δείξει στον αστικό κόσμο της Ν. Δ. ότι «κάτι κάνει». Οι προσπάθειες για την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου έπεσαν συλλήβδην στο κενό, καθώς εκείνη την περίοδο ο πρόεδρος της Ν. Δ ασχολείτο μόνο με το σχεδιασμό της διαδρομής προς το Μαξίμου. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τα βασικά ερείσματά και από τους δύο χώρους που προσπαθούσε να καλύψει: Τόσο από τους αστούς, όσο και απ’ τη λαϊκή, πατριωτική δεξιά…

Χρησιμοποιώντας ρητορική επιπέδου «προδοτών» και «δοσίλογων», στηρίζοντας αρχικά σχεδόν όλα τα επαγγελματικά προνόμια (ταξί, δικηγόρους, φαρμακοποιούς, μεταφορείς κλπ) και φωνασκώντας ότι μόλις έρθει το κόμμα του στην εξουσία θα τα αλλάξει όλα, ο Σαμαράς τράβηξε τα πράγματα στα άκρα. Υποσχέθηκε ανατροπές, γνωρίζοντας όμως ότι όταν έρθει ώρα τα περιθώρια έστω και για μικρές αποκλίσεις θα είναι σχεδόν μηδαμινά. Επένδυσε δηλαδή σε μια «φούσκα», σπεκουλάροντας ότι οι διαθέσεις του ελληνικού λαού όταν έρθει η ώρα για προσφυγή στις κάλπες θα παραμείνουν αναλλοίωτες και σύμφωνα με το πολωτικό παρελθόν η Ν.Δ. θα επανερχόταν εύκολα ή δύσκολα στην εξουσία.

Εξ ου προήλθε και η ανεξήγητη εμμονή του προέδρου της Ν. Δ. για προσφυγή στις κάλπες. Διότι θεωρούσε πως ο ελληνικός λαός θα στήριζε την προοπτική του. Ακόμα ένα λάθος. Η συνολικά τραγική εικόνα του πολιτικού συστήματος- μέρος του οποίου είναι φυσικά και η Ν.Δ.- επισκίασε το αίσθημα της «ασφάλειας» που προέκυπτε παλαιότερα από την υπερψήφιση ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας. Και ο Σαμαράς δεν προσπάθησε καν να αποκηρύξει τις αμαρτίες του παρελθόντος. Να προτάξει μια διαφορετική νοοτροπία. Να αντιταχθεί σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με τις κατάπτυστες πρακτικές του μεταπολιτευτικού παρελθόντος. Αντιθέτως επεδίωκε να συμπεριλάβει τον Καραμανλή στο «κάδρο» λες και η 5ετης διακυβέρνηση 2004- 2009 γράφτηκε με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας…

Αλλά και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τα λάθη του προέδρου ήταν πολλά. Εκείνες τις μέρες αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο η εμμονική διάθεση του ηγετικού επιτελείου της Συγγρού: Πίστη στην αυτοδυναμία και σιγουριά για προσφυγή σε νέες κάλπες εάν δεν προκύψει ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση ήταν τα κύρια ρητορικά όπλα της Ν.Δ. Το 19 % στην επικράτεια και η θλιβερή κατάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης λίγες ώρες μετά την παραλαβή της ήταν οι «απαντήσεις» στα «ερωτήματα» που έθεσε η τέως αξιωματική αντιπολίτευση. Το μπάχαλο κατά την κατάρτιση των γαλάζιων ψηφοδελτίων, η για λίγες ώρες επιστροφή Συμπιλίδη στις τάξεις του κόμματος και η επιμελής αποφυγή της περιβόητης τηλεμαχίας ήρθαν απλώς ως κερασάκια στην τούρτα της αποτυχίας.

Είναι βέβαιο, ότι αντίστοιχες καταστάσεις σε οποιοδήποτε σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα θα οδηγούσαν σε άμεσες παραιτήσεις τόσο του πρόεδρου όσο και του επιτελείου του. Η υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της χώρας, όμως, αποτελεί- σύμφωνα με τους φίλους του προέδρου- την αιτία παραμονής Σαμαρά στην εξουσία της Ν.Δ. καθώς όλοι συμφωνούν ότι δεν είναι ώρα για εσωκομματικές ανακατατάξεις. Είναι δηλαδή η ανησυχία για το αύριο που κρατά τον Σαμαρά στον τρίτο όροφο της Συγγρού και όχι η αντίληψη φυλάρχου που έχει ο εκάστοτε πρόεδρος ενός εκ των… πρώην κομμάτων εξουσίας…