Είχε πια βραδιάσει όταν βρεθήκαμε με τον συγγραφέα Ηλία Παπαμόσχο στο καφέ του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς. «Τέτοια ώρα δεν φαίνεται όλη η ομορφιά της λίμνης» έσπευσε να μας πει, αποκαλύπτοντας αμέσως την πηγαία αγάπη για τον τόπο του: Την Καστοριά, την οποία απαρνήθηκε για να σπουδάσει γεωλογία στην Πάτρα -εκεί όπου κόλλησε το μικρόβιο της λογοτεχνίας- και στη συνέχεια για μια περιήγηση στις παρυφές της δημοσιογραφίας. Τη γενέτειρα, που τον ξαναδέχτηκε το 1997 («οι επιλογές μου ήταν σαν να με γύριζαν στην πόλη μου, καθώς μακριά της πελαγοδρομούσα» μας λέει) και έγινε η αφετηρία εκδήλωσης του συγγραφικού του ταλέντου, με τη δημοσίευση της πρώτης σειράς διηγημάτων στην τοπική εφημερίδα «Οδός», αφού προηγουμένως βίωσε την απώλεια του πατέρα και της αδελφής του. Αυτά τα διηγήματα, βασισμένα σε ιστορίες συγγενικών προσώπων του, ήταν που εντυπωσίασαν το κέντρο και σχημάτισαν το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Καλό ταξίδι, κούκλα μου...» το 2004.
Η Καστοριά και οι άνθρωποί της δίνουν συγγραφική τροφή στον Ηλία Παπαμόσχο. «Μια ανθρωπογεωγραφία της λιμνοφυούς πόλεως ήταν εξαρχής η φιλοδοξία μου, κι αυτή είναι η συνέχειά της» γράφει χαρακτηριστικά σε μια παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του. Ετσι, δεν διστάζει να μας δηλώσει: «Την Καστοριά τη λατρεύω, δεν μπορώ να ζήσω μακριά της», μολονότι γνωρίζει ότι διαμένοντας στην πρωτεύουσα θα είχε πλουσιότερες επαγγελματικές ευκαιρίες.
O Hλίας Παπαμόσχος συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Ελληνες διηγηματογράφους της νέας γενιάς. Δηλώνει ρεαλιστής συγγραφέας.
Δεν θα κατασκευάσω μια ιστορία, είναι άπειρες γύρω σου και δεν χρειάζεται να επινοήσεις» σημειώνει, θυμίζοντάς μας ότι η ίδια η ζωή μπορεί να σκαρώσει το πιο ευφάνταστο και ελκυστικό θέμα.
Κοινός τόπος, κεντρική έννοια των διηγημάτων του είναι η απώλεια. «Ο θάνατος, η απώλεια του παρελθόντος, των επιθυμιών κ.λπ.» Ο ίδιος άλλωστε, έχει βιώσει τις τραγικές αλλά και ενίοτε λυτρωτικές συνέπειές της. Ομως συμπληρώνει: «Δεν είναι όλα μαύρα, υπάρχει και φως», παρουσιάζοντας και την αισιόδοξη πλευρά των έργων του.
Το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο -το πρώτο ακολούθησαν τα «Του χρόνου κυνήγια» και «Λειψή αριθμητική»- του Ηλία Παπαμόσχου, με τίτλο «Ο μυς της καρδιάς», εκδόθηκε τον περασμένο Οκτώβριο από το «Μεταίχμιο». Πρόκειται για συλλογή 11 διηγημάτων και οφείλει τον τίτλο του στην τραγική ιστορία ενός φίλου του που έχασε τη ζωή του από τη νόσο του Σαρκό, η οποία επιφέρει βαθμιαία ατροφία των μυών -από αυτή πάσχει ο διακεκριμένος φυσικός Stephen Hawking-, με τελευταίο εκείνο της καρδιάς.
Οι ήρωές του παραδίδουν την καρδιά τους σε μια καταβύθιση στη μνήμη και παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια ποιητική διαδοχή εικόνων, που διαρκώς μεταμορφώνονται.
Πάντως, η ανυπόκριτη αγάπη του λογοτέχνη για την Καστοριά δεν τον ωθεί στην αυτολογοκρισία για τα κακώς κείμενα. Με αφορμή τη δυσκολία εξεύρεσης χώρου για την παρουσίαση του βιβλίου στην Καστοριά, επισημαίνει ότι η πόλη δεν διαθέτει πολιτιστικό κέντρο και καυτηριάζει το γεγονός ότι η δημοτική βιβλιοθήκη στεγάζεται σε διαμέρισμα! Γι’ αυτές τις σημαντικές ελλείψεις, όπως και για τη γενικότερη στασιμότητα στο πεδίο του πολιτισμού και του πνεύματος, ασκεί έντονη κριτική στους ταγούς της πόλης. «Παρότι παρήχθη υπερβολικός πλούτος (σ.σ.: κατά την άνθηση της γουνοποιίας), δεν ωφελήθηκε ο πολιτισμός» προσθέτει, φανερά απογοητευμένος.
Δημήτρης Κυριακόπουλος/dimikratianews.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.