Το 2012 συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του Τσάρλς Ντίκενς, ενός από τους διασημότερους μυθιστοριογράφους στην παγκόσμια λογοτεχνία. Με αυτή την αφορμή, στη Νέα Υόρκη, στη βιβλιοθήκη του Μουσείου Μόργκαν, φιλοξενείται η έκθεση...«Ο Τσάρλς Ντίκενς στα 200 του χρόνια», στην οποία παρουσιάζονται, μέσω χειρογράφων, στοιχεία από την προσωπική ζωή και τον χαρακτήρα του κορυφαίου συγγραφέα της Βικτωριανής Περιόδου.
Η βιβλιοθήκη Μόργκαν, που διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων του Ντίκενς μετά το αρχείο του λονδρέζικου Μουσείου Βικτωρίας και Αλβέρτου, φέρνει στο φως κρυφές πτυχές της προσωπικότητας του Ντίκενς. Στην έκθεση παρουσιάζονται περισσότερα από 1500 γράμματα, πάνω από 50 εικονογραφήσεις, αλλά και φωτογραφίες του Ντίκενς.
«Τις έκανα να δείχνουν όσο μπορούσαν χαρούμενες στην εμφάνιση, σεμνές και αξιοπρεπείς», γράφει σε μία επιστολή ο Ντίκενς για τις άστεγες και περιπλανώμενες γυναίκες που φιλοξενούνταν στο καταφύγιο Ουράνια, το οποίο είχε δημιουργήσει με την Αντζελα Μπάρτετ Καουτς, την πλουσιότερη κληρονόμο της βικτωριανής Αγγλίας. Αγόραζε ο ίδιος τα ρούχα για τις γυναίκες και, σύμφωνα με τις πληροφορίες που αντλούνται από την αλληλογραφία του, ενδιαφερόταν έντονα για το εν λόγω εγχείρημα.
Ωστόσο συχνά αναφέρεται και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Σε μία επιστολή ο Ντίκενς γράφει για μία τρόφιμο, η οποία είχε ιδιαίτερα παραβατική συμπεριφορά, πως «μέσα σε δεκαπέντε μέρες θα μπορούσε να διαφθείρει ένα μοναστήρι καλογρεών». Για μία άλλη γυναίκα, την «κακή και ψεύτρα Jemima Hiscock», γράφει πως ένα βράδυ «άνοιξε με μαχαίρι το κελάρι με τις μπύρες και άρχισε να πίνει, μέχρι που μέθυσε υπερβολικά».
Ακόμη, από την αλληλογραφία του αποκαλύπτεται και το πόσο γοήτευε τον Ντίκενς ο υπνωτισμός, ενώ συχνά υπερηφανεύεται για την ικανότητα του να υπνωτίζει τη σύζυγό του, τους φίλους του, αλλά και άλλους. Σε μία επιστολή του το 1845 γράφει για ένα «κακό πνεύμα», ένα «φάντασμα κάποιου που προσπαθούσε να το εξορκίσει. «Πιστεύω πως μπορώ να το διαλύσω όπως το γυαλί», γράφει.
Στις επιστολές αναφέρεται και στα ταξίδια του στην Αμερική. Αρχικά μιλάει για αυτά με τόσο έκπληξη και ενθουσιασμό. «Αντιπροσωπίες και Επιτροπές περιμένουν κάθε μέρα για να με συναντήσουν. Κάποιοι ταξίδεψαν 2.000 μίλια για να με δουν. Δεν είναι υπερβολή να πω πως με μετέφεραν στους ώμους τους», γράφει για το ταξίδι του το 1842. «Είναι τόσο διακριτικοί, τόσο εξυπηρετικοί», τονίζει αναφερόμενος στους Αμερικανούς.
Όμως δύο μήνες αργότερα, ο ενθουσιασμός του χάνεται. Κουράζεται από τις υπερβολικές συναναστροφές. «Δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Δεν με αφήνουν να ησυχάσω, ατέλειωτες χειραψίες», σημειώνει. Αυτή του τη δυσφορία τη δείχνει και στο μυθιστόρημά του «Martin Chuzzlewit», όπου παρουσιάζει την Αμερική ως τη γη των βαρβάρων.
tvxs.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.