Μουσική συναυλία έντεχνου τραγουδιού‏

Αν οι καιροί μοιάζουν βυθός και οι άγκυρες μας σκάλωσαν, ας τις σηκώσουμε κι ας ξανοιχτούμε παρέα !!
Ο Μάκης Σεβίλογλου την Τετάρτη 27 Ιουλίου και ώρα 9.30 μ.μ. σε ζωντανή παρουσίαση στον αύλειο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου και Αρχαιολογικού Μουσείου Άργους Ορεστικού.

Μαζί του η Μαρία Παπανικολάου.

Πιάνο: Τζούκας Γεώργιος

Βιολί: Θάνος Γκιουλετζής

Ακορντεόν: Θάνος Σταυρίδης

Κιθάρα : Θάνος Γιαννόπουλος

Κόντρα Μπάσο; Δημήτρης Κίτσιος

Συνδιοργάνωση: Δήμος Ορεστίδος -Λαογραφικός Όμιλος « Αργέσται»

Συνεργασία με τους πολιτιστικούς Συλλόγους: «Ροδάνη»- «Εύξεινος Λέσχη»- «Κύζικος»

Τιμή εισιτηρίου: 8 €

Εισιτήρια προπωλούνται στους αντίστοιχους φορείς.


Βιογραφικό

Γεννήθηκε στις 31/10/67 στην τότε Δυτική Γερμανία, τώρα φτωχότερη κατά ένα γεωγραφικό προσδιορισμό, δηλαδή σκέτα Γερμανία. Έζησε εκεί ως τα έξι του χρόνια οπότε και τον φέραν στην Ελλάδα , να πάει σχολειό, πρωτάκι, στο χωριό των γονιών του, που βρίσκεται στα Γρεβενά και συνέχισε από την Τρίτη δημοτικού να μένει στην Κοζάνη όπου κι αποφοίτησε το Λύκειο. Κατά την ελληνική συνήθεια, έπρεπε να σπουδάσει, επειδή όμως δεν πολυδιάβαζε, δεν πέτυχε στις πανελλαδικές εξετάσεις κι έτσι αποφάσισε να συνεχίσει με σπουδές στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στο Βελιγράδι της Σερβίας, όπου για καλή του τύχη τα βράδυα, σε κάτι καραβάκια αραγμένα στο Δούναβη και τον Σάβα ποταμό άκουσε και γνώρισε από κοντά τον βαλκανικό ήχο, στον οποίο ήταν ήδη μυημένος από μικρός, λόγω της δυτικομακεδονικής του καταγωγής. Το 1993 επέστρεψε στην Κοζάνη, έχοντας ένα Δίπλωμα αρχαιολογίας και τη διαστροφή να σκαρώνει τραγούδια. Ξεκίνησε να εργάζεται ως συμβασιούχος αρχαιολόγος, παράλληλα όμως έπαιζε μουσική και τραγουδούσε, καθ’ ότι αυτό επιβάλλει ο βιοπορισμός στην Ελλάδα. Μία δουλειά ποτέ δεν είναι αρκετή. Σχεδόν δέκα χρόνια υπέγραφε και ξαναυπέγραφε συμβάσεις, ώσπου το 2000 αποφάσισε πως για άλλο ήταν προορισμένος κι όχι γι’ αυτό. Γράφοντας τραγούδια από το 1990 αποφάσισε πως εκεί χτυπάει η καρδιά του. Έτσι άρχισε δειλά δειλά στην αρχή να δειγματίζει κάποια από αυτά σε φίλους, κάποιοι από αυτούς, από τον χώρο του τραγουδιού.

Κάποια στιγμή, τραγούδια του φτάσαν στα χέρια της Χάρις Αλεξίου η οποία και του δίνει πρώτη φορά βήμα στη δισκογραφία συνθετικά και στιχουργικά. Ήταν το τραγούδι «Θα μεγαλώνουμε μαζί» που έφερε τον τυχερό αριθμό 13 στο album της «Ως την άκρη του ουρανού σου». Το 2006 η ίδια ερμηνεύτρια του εμπιστεύεται τα μισά τραγούδια του album «Βύσινο και νεράντζι» και το 2008 αποφασίζει να του κάνει την παραγωγή του πρώτου του προσωπικού δίσκου που φέρει τον τίτλο «Γλυκό μεθύσι» και που είναι ο πρώτος σε παραγωγή της ΕΣΤΙΑΣ HARIS PRODUCTION, που αφορά άλλον καλλιτέχνη πλην της ίδιας.

Παράλληλα , γράφει μουσική για παιδικό θέατρο, τον «μολυβένιο στρατιώτη» του Andersen σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Μιχαήλ, όπου πρωταγωνιστούν παιδιά με κινητικά προβλήματα, στην «αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη, μία παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας «Τα παιδία παίζει», κάνει μουσικές επενδύσεις ντοκυμανταίρ. Επίσης στο μεταξύ, συνθέσεις του τραγουδούν η Σοφία Παπάζογλου, επανεκτέλεση του «Με ξέχασε η αγάπη μου» δίσκος «Ένα παράξενο ταξίδι» Μετρονόμος Metroos 2009 και η Πίτσα Παπαδοπούλου δίσκος «Να ‘χε καρδιά η μοναξιά» Μικρός ήρως 2010.

Το 2009 αρχίζει η συνεργασία του με την ολλανδική δισκογραφική εταιρεία Coast to coast. Αφορμή γι’ αυτή τη συνεργασία στάθηκε η φιλία του με τον γνωστό στη χώρα του μουσικό, Wout Pennings. Από αυτή τη συνεργασία προέκυψε ένα καινούριο album με τίτλο «Άγκυρες» που κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη του 2010. Δεκατρία τραγούδια κι ένα ορχηστρικό θέμα. Σε δύο από τα τραγούδια του δίσκου τους στίχους υπογράφουν , η Φωτεινή Λαμπρίδη και ο Γιώργος Κορδέλας.

Από τους μύθους του Αισώπου, έναν δεν αγάπησα, εκείνον πού’ λεγε για το τζίτζικα. Ίσως γιατί, δεν μου άρεσε ποτέ το δίδαγμά του, ίσως γιατί εγώ το διάλεξα να γίνω τζίτζικας και ξέρω πώς είναι να είσαι τζιτζίκι, να κάνεις προέκταση του εαυτού σου ένα μουσικό όργανο, να το παίρνεις αγκαλιά, να του λες τα μυστικά σου, να ακουμπάς πάνω του τα βράδυα, να του εξομολογείσαι! Έτσι μεγάλωσα, ακούγοντας τραγούδια, αγοράζοντας βινύλια, χαμένος στα εξώφυλλά τους και τους ήχους τους. Κι ας μου ‘λεγαν οι «μέρμηγκες» πως πρέπει να προσέχω τους Χειμώνες κι αν προσπάθησα κι εγώ φορές να γίνω σαν κι αυτούς, δεν τα κατάφερα. Γιατί η μουσική είναι απ’ τις πιο δυνατές αγάπες, δεν σ’ αφήνει εύκολα να ξεφύγεις, σε ποτίζει ολόκληρο με τον έρωτά της και σε θέλει μόνο δικό της.

Κι έτσι περνάει ο καιρός, κι ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο, παρά μόνο αυτό. Να την αγαπάς, τη μια σαν μια γυναίκα που σε θέλει πάντα εκεί, την άλλη σαν τη θάλασσα, που κάθε στιγμή μπορεί να σε καταπιεί ο βυθός της. Και μεγαλώνεις, μεγαλώνεις και πας και τη φυλάς απάνω σου, κι είναι μια φλέβα που χτυπά στο κορμί σου, στη χαρά και στον πόνο. Και ας μην ξέρεις ως που μπορεί να φτάσει η αγάπη σου γι’ αυτήν κι ας μη σου λέει ποτέ πως είν’ δική σου, εσύ την αγαπάς και πας και πας. Κι όλο της χαράζεις άγκυρες στο μπράτσο σου, πως την αγάπησες να δείξεις, μα αυτή έχει βάλει τις δικές της πλάι σ’ όλες τις άλλες κι όνειρο φυλαγμένο γίνεται στην καρδιά σου και σου ζητά εξομολογήσεις, λόγια να τη ντύνεις, γιατί τα λόγια τα αγαπάει!

Κι έτσι περνάει ο καιρός και μεγαλώνεις κι άλλο, της τραγουδάς, της ψιθυρίζεις, πόσο σ’ αγάπησα μετρώ, με το κορμί καράβι στις θάλασσές της κολυμπάς, βαθειά στον έρωτά της. Κι αυτή, έρωτας σαν μήνας Μάρτης, πότε σε τυραννάει με τα σκέρτσα και τα καμώματά της, πότε σου δίνεται. Αναρωτιέσαι εσύ, ποιος τον κόσμο τον ορίζει κι όμως ξέρεις πως είναι μόνο αυτή, που κυβερνάει κάθε εκατοστό το κορμιού σου και του μυαλού σου, γιατί της ανήκεις, γιατί σε διάλεξε.

Σ’ ένα δέντρο λοιπόν καθισμένος, σκάρωσα τα τραγούδια μου κι έφερα στο νου μου όλα εκείνα τ’ ακούσματα που από παιδί αγάπησα. Μα ήρθαν κι άλλα που με επέλεξαν, εκείνα της καταγωγής, που πάντα κουβαλούσα, καθώς έπαιζα στις αλάνες και στεγνώναν σκόνη κι ιδρώτας πάνω μου, σαν του Δρίνου το γεφύρι, που όλα όσα γύρω του συνέβαιναν, χαράζονταν στους αρμούς του.

Και συνεχίζω να μεγαλώνω , κουλουριασμένος στη ζεστή σου την αγκάλη, χάνομαι, ταξιδεύω, όπως τότε που μικράκι στη Νόνα μου έτρεχα για να κρυφτώ, τη σιγουριά της για τον κόσμο να μου δώσει. Ταξίδεψέ με κι άλλο, κι άλλο, ταξίδια που δεν έκανα θέλω πολλά μπροστά μου ν’ ανοιχτούνε, γιατί η αγάπη αυτή ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ, ποτέ, ποτέ…….

Μάκης Σεβίλογλου