«Η έκφραση “καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή” είχε βγει πριν εμφανιστούν αυτοί που κάνουν πειράματα σε ζώα». Τι σχέση έχει η φράση του Αρκά, με το βιβλίο των Τζέφρυ Μ. Μάσσον και Σούζαν ΜακΚάρθυ, «Οταν οι ελέφαντες κλαίνε»; Μεγάλη! Διότι αν οι επιστήμονες συμφωνούσαν ότι τα ζώα έχουν αισθήματα,δεν κρύβονταν πίσω από το φόβο ότι θα κατηγορηθούν για «ανθρωπομορφισμό» και παραδέχονταν αυτό που διαπιστώνουν οι συγγραφείς, ότι τα πλάσματα αυτά όχι μόνο έχουν αισθήματα, αλλά τα εκδηλώνουν και διαρκώς, θα έπρεπε να αναλάμβαναν και τις υποχρεώσεις!
«Με την εμφάνιση των ερευνητικών εργαστηρίων, ειδικότερα κατά τη δεκαετία του 1960, η απόσταση που τηρείτο από το συναισθηματικό κόσμο των ζώων μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Αυτή η απόσταση αποτέλεσε στήριγμα για τους επιστήμονες που κάνουν επώδυνα πειράματα σε ζώα, πιστεύοντας ότι τα ζώα δεν αισθάνονται πόνο ή δεν υποφέρουν, ή τουλάχιστον ότι ο πόνος που νιώθουν είναι αρκετά διαφορετικός από τον ανθρώπινο κι ότι δεν οφείλει κανείς να τον λαμβάνει υπόψη του στο σχεδιασμό των πειραμάτων (...)» είναι μία από τις εξηγήσεις που δίνουν οι συγγραφείς.
Με «τρόπο γλαφυρό και έγκυρο», με «κεφάλαια για την αγάπη, τη χαρά, το θυμό, την ντροπή, το φόβο, τη συμπόνια και τη μοναξιά, πλαισιωμένα από μια τολμηρή επανεκτίμηση της συμπεριφοράς μας απέναντι στα ζώα», ερευνούν, μετά τον Δαρβίνο, «σε βάθος όλη την κλίμακα των συναισθημάτων στο ζωικό βασίλειο, μέσα από συγκινητικές και συγκλονιστικές αληθινές ιστορίες».
«Διατηρώ την ελπίδα ότι καθώς οι άνθρωποι θα διαφωτίζονται για το πόσο αισθαντικά πλάσματα είναι αυτά τα ζώα, θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να δικαιολογούνται αυτές οι βάρβαρες πράξεις» καταλήγει στον πρόλογό του ο ένας από τους δύο συγγραφείς του εξαιρετικού αυτού βιβλίου.
Σκοπός τους, να γεφυρώσουν το «χάσμα ανάμεσα στους ζωόφιλους –που ξέρουν ότι η γάτα τους, ο σκύλος τους, το άλογό τους ή ο παπαγάλος τους έχουν πλούσια συναισθηματική ζωή– και τους επιστήμονες, που θεωρούν περίπου βλασφημία την απόδοση οποιουδήποτε συναισθήματος στα ζώα».
Tζέφρι M. Mάσσον - Σούζαν MακKάρθυ
«Oταν οι ελέφαντες κλαίνε»
εκδόσεις «Ωκεανίδα»
Πηγη enet.gr
«Με την εμφάνιση των ερευνητικών εργαστηρίων, ειδικότερα κατά τη δεκαετία του 1960, η απόσταση που τηρείτο από το συναισθηματικό κόσμο των ζώων μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Αυτή η απόσταση αποτέλεσε στήριγμα για τους επιστήμονες που κάνουν επώδυνα πειράματα σε ζώα, πιστεύοντας ότι τα ζώα δεν αισθάνονται πόνο ή δεν υποφέρουν, ή τουλάχιστον ότι ο πόνος που νιώθουν είναι αρκετά διαφορετικός από τον ανθρώπινο κι ότι δεν οφείλει κανείς να τον λαμβάνει υπόψη του στο σχεδιασμό των πειραμάτων (...)» είναι μία από τις εξηγήσεις που δίνουν οι συγγραφείς.
Με «τρόπο γλαφυρό και έγκυρο», με «κεφάλαια για την αγάπη, τη χαρά, το θυμό, την ντροπή, το φόβο, τη συμπόνια και τη μοναξιά, πλαισιωμένα από μια τολμηρή επανεκτίμηση της συμπεριφοράς μας απέναντι στα ζώα», ερευνούν, μετά τον Δαρβίνο, «σε βάθος όλη την κλίμακα των συναισθημάτων στο ζωικό βασίλειο, μέσα από συγκινητικές και συγκλονιστικές αληθινές ιστορίες».
«Διατηρώ την ελπίδα ότι καθώς οι άνθρωποι θα διαφωτίζονται για το πόσο αισθαντικά πλάσματα είναι αυτά τα ζώα, θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να δικαιολογούνται αυτές οι βάρβαρες πράξεις» καταλήγει στον πρόλογό του ο ένας από τους δύο συγγραφείς του εξαιρετικού αυτού βιβλίου.
Σκοπός τους, να γεφυρώσουν το «χάσμα ανάμεσα στους ζωόφιλους –που ξέρουν ότι η γάτα τους, ο σκύλος τους, το άλογό τους ή ο παπαγάλος τους έχουν πλούσια συναισθηματική ζωή– και τους επιστήμονες, που θεωρούν περίπου βλασφημία την απόδοση οποιουδήποτε συναισθήματος στα ζώα».
Tζέφρι M. Mάσσον - Σούζαν MακKάρθυ
«Oταν οι ελέφαντες κλαίνε»
εκδόσεις «Ωκεανίδα»
Πηγη enet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.