του Μάκη Δαβιδόπουλου*Μου είπε η Α`ι`σέ και μου κούνησε το χέρι για να συνεχίσει το ταξίδι της προς την Γαλλία, την πόλη όπου γεννήθηκε και σπουδάζει. Επέστρεφε με τους γονείς της από την Τουρκία, όταν χάλασε το αυτοκίνητο της και ακινητοποιήθηκαν στο Βατερό. Μεσημέρι Τετάρτης. Μόνοι, ξένοι, σε εχθρικό, όπως πίστευαν τότε, έδαφος.
Βηθλεέμ. Παραμονές Χριστουγέννων
Κατά τας ημέρας εκείνας συνέβη να δοθεί διαταγή να γίνει απογραφή. Και όλοι επήγαιναν να απογραφούν, ο καθένας στην πόλη του. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στην Βηθλεέμ. Ανάμεσα τους ο Ιωσήφ με την Μαριάμ, η οποία ήταν έγκυος. Συνέβη όμως να συμπληρωθούν οι ημέρες του τοκετού της. Και εγέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο και τον ετύλιξε με σπάργανα και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα εις την φάτνην, διότι δεν υπήρχε άλλος τόπος.
Βατερό. Παραμονές Χριστουγέννων 2011.
Εκατοντάδες ταξιδιώτες παρέμειναν εγκλωβισμένοι για μισή ημέρα και μια ολόκληρη νύχτα. Λόγω της κακοκαιρίας, του χιονιά και των ισχυρών ανέμων, έκλεισε τόσο η Εγνατία οδός, όσο και το επαρχιακό οδικό δίκτυο που συνδέει την Κοζάνη με τις άλλες πόλεις της δυτικής Μακεδονίας.
Τούτες οι γραμμές δεν γράφονται για να τονιστούν ολιγωρίες διοικούντων ή κρατικής ανικανότητας. Γράφονται για τους κατοίκους του Βατερού. κάτι λιγότερο από χίλιοι, οι Βατεριώτες έχουν βαθιά χαραγμένη στο DNA τους την προσφυγιά, τη μετανάστευση. Και ήταν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, παρόντες στο δράμα που περνούσαν οι ταξιδιώτες, που είχαν την ατυχία να ακινητοποιηθούν στο χωριό τους. Και έγραψαν Ιστορία.
Περισσότεροι από διακόσιοι συνάνθρωποι μας φιλοξενήθηκαν στο Βατερό. Στην κοινότητα, στο σχολείο, στο πολιτιστικό σύλλογο. Στα μαγαζιά που παρέμειναν ανοιχτά όλη την νύχτα. Στα σπίτια.
Για σένα γράφονται τούτες οι γραμμές κυρά Μαρία: που έστειλες την εγγονή σου να βρει οικογένειες με μικρά παιδιά και τις έβαλες να κοιμηθούν στο σπίτι σου.
Για σένα Θανάση που πρωί-πρωί αναζήτησες και βρήκες φάρμακα για τον άγνωστο άρρωστο που φιλοξένησες.
Για τις οικογένειες του Βαγγέλη, του Νίκου, του Μανώλη, του Δημήτρη και τόσων άλλων, που άνοιξαν τις πόρτες τους σε άγνωστους ανθρώπους και βρήκαν μια στιγμή να τους νοιώσουν και μια γωνιά να τους στρώσουν.
Για σένα Παντελή ‘που φιλοξένησες το αντρόγυνο που επέστρεφε στην Καστοριά από το μαιευτήριο με το πέντε ημερών παιδί τους.
Για την οικογένεια των Αλβανών που δουλεύουν στην Θάσο και γύριζαν με τα δυο τους παιδιά στην πατρίδα τους.
Για το φανταράκι, που με ένα χαρτί αδείας στην τσέπη και πολλά σχέδια και όνειρα στο μυαλό, πήγαινε στην πόλη του, στην μητέρα του, στους δικούς του ανθρώπους.
Για τις φοιτητριούλες από τη Καστοριά που όλο κρύωναν, τη θυμωμένη ξανθούλα, τη παραπονιάρα κοντούλα.
Έτσι είναι τα πράγματα πατέρα. Και στο δάκρυ της πανέμορφης μελαχρινής τουρκάλας, της Α’ι’σέ, βλέπει κανείς πιο καθαρά τα πράγματα. «Τους ένοιωσα. Τους πόνεσα» είπες. «Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο».
Καλά ταξίδια άγνωστοι περαστικοί
γκιουλέ γκιουλέ Α’ι’σέ
Μάκης Δαβιδόπουλος
Μέλος Θεατρικής Ομάδας Βατερού
kozanimedia.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.