ΟΔΟΣ: Η πορεία

Tου Νίκου Μερτζανίδη

Χρόνια υπάρχει στο μυαλό μου αυτή η πορεία.
Ίσως και πολύ πριν μάθω για τον άνθρωπο που ήρθε με τα πόδια από μονοπάτια.
Υπήρχε, μέσα από όλη αυτή την πανάρχαια διαδρομή έως το σήμερα, όπου η ιστορία μας βρίθει από ήρωες. Τόσο που...να νοιώθεις κι εσύ ατρόμητος.
Άκουγα, διάβαζα για κάποιους που ξεπέρασαν τα όριά τους και πέτυχαν απίστευτα κατορθώματα. Αντιμετώπισαν τρομερά θηρία… εντός κι εκτός… και τα κατάφεραν. Βγήκαν αλώβητοι.
Ένοιωσα περήφανος για το ανθρώπινο είδος.
Μου γεννήθηκε έτσι η δίψα για το άγνωστο. Ήθελα να δοκιμάσω.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες όταν βγαίνεις κει έξω, μα…σίγουρα θέλω να προσπαθήσω.
Δύσκολη απόφαση πόσο μάλλον που πρώτα χρειάζεται ν΄ αντιμετωπίσεις το τέρας της μακριάς τελευταίας εποχής -συνθήκες επιβίωσης που έχουν σκληρύνει και μια ποιότητα ζωής συνεχώς να φθίνει, τώρα πια αναζητείται – που έχει καταπλακώσει τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει ούτε να χαμογελάσουν…μέσα τους…
Όμως κάθε δύσκολο εγχείρημα απαιτεί μια ιδιαίτερη προετοιμασία, αντάξια του τολμήματος. Στο σώμα και το πνεύμα.
Μα και πρακτικά στον καταρτισμό του καταλόγου των απαραίτητων και του εξοπλισμού που θα χρειαστεί για μια τέτοια απόπειρα.
Πάντα με μάγευε η δύναμη των ανθρώπων.
Σκέψου…από τον Γράμμο στους Δελφούς…με τα πόδια και μάλιστα ανεβαίνοντας κορυφές, για ν΄ ανακαλύψω… μέσα μου την πατρογονική γη.
Μια γη που κρύβει άγνωστες θαυμαστές εκπλήξεις κι ομορφιά.
Πόσο μας έλειψαν οι λιτές δωρικές γραμμές που χαράζουν την ομορφιά του τοπίου!
Πόσο εύκολα αποποιηθήκαμε την ιστορία μας προσβάλλοντας την μνήμη…
Οι όμορφες γωνιές εδώ μα και σ΄ όλο τον πλανήτη είναι: μόνες, κρυφές, δίχως τελειωμό, μοναδικές…
Το ίδιο όπως του εαυτού, της ύπαρξης του καθενός.
Ανείπωτο ταξίδι για την ανάσυρση κρυμμένου, θαμμένου, ξεχασμένου θησαυρού η εξερεύνηση στο είναι.
Και πάλι, σα κουραστείς για να βρεθείς σε κάτι ωραίο,
όταν τα μέλη του κορμιού σου, νοιώσουν ως το μεδούλι
-από την ένταση της προσπάθειας-
τον πόνο στους μυώνες, στην ψυχή, καταφέρεις να φτάσεις εκεί,
που μακριά από βέβηλα μάτια, μόνο, μοναδικό,
ξανοίγεται αυτό που ανέλπιστα περίμενες να δεις
και τότε…
πάλι άφωνος θα μείνεις αφήνοντας λυτρωτικά να σ΄αγκαλιάσει όλο αυτό
και να χαθείς…
Άλλωστε το ΄χω νοιώσει κι ο ίδιος αυτό κει πάνω στα ψηλά βουνά.
Ότι έρχονται τέτοιες στιγμές μέσα μας που κάτι το ανυποχώρητο δηλώνει ότι θα συμβεί αυτό που επιθυμούμε πιο πολύ.
Αυτό που πιστέψαμε κι ό,τι ελπίσαμε.
Την δύναμή μας να κινήσουμε απρόβλεπτες δυνάμεις για να γίνει.
Κι είναι τότε που πραγματοποιούνται τα πιο τρελά μας όνειρα.
Γιατί…
Αυτό χρειάζεται στην ζωή και τίποτα άλλο για ό,τι κι άν κάνεις.

Απόφαση…
...να καταπολεμάς τους φόβους, τις αδυναμίες, την κούραση
κι ελεύθερος να ορμάς εμπρός σ΄αυτό που όρισε η καρδιά σου.
Απόφαση…
…δυνατή, σταθερή, αμετακίνητη
σε μια εσώτερη επιθυμία που σου δείχνει,
σ΄οδηγεί σ΄ένα δρόμο σεβασμού,
ολοκλήρωσης του εαυτού και σύνδεσής του
με το απόλυτο Ένα, που είναι το πάντα το παντού,
το απειροελάχιστο μικρό και το μεγάλο άπειρο…
Το Όλον.
Επειδή…
Ό,τι πιο ακριβό και πολύτιμο έχουμε,
είναι η επιθυμία,
να διατηρήσουμε για την ύπαρξή μας,
ακέραια την δυνατότητα ν΄ αναζητούμε
ό,τι θα μας ολοκληρώσει ως οντότητες…
Είθε να μένει άσβεστη η φλόγα αυτή της επιθυμίας…
Αφού …μπορεί μιά μέρα να ΄ναι μια ζωή κι ένας χρόνος μια στιγμή…
Κάθε μέρα ξημερώνει μια καινούργια μέρα…
Άνοιξε το παράθυρο της ψυχής σου στην ζωή,
άφησε να μπεί μέσα,
φρέσκος αέρας,
μυρωδιές της γης,
η αύρα απ΄ τ΄ αγέρι της θάλασσας,
ο ψίθυρος των αστεριών π΄ αχνοπατούν αποχωρώντας,
ο ζωοδότης ήλιος.
Απόλαυσε έως τα μύχια κάθε λεπτό απ΄ την ανάσα σου.
Ο Άνθρωπος ως εξελισσόμενο είδος έχει τρομερές ικανότητες κι άρα δυνατότητες.
Κρύβει μέσα του απύθμενες γωνιές θάρρους, δύναμης, εξυπνάδας, εφευρετικότητας, γενναιοδωρίας, καλοσύνης, ήθους…ομορφιάς.
Η ομορφιά όμως είναι αθέατη. Μέσα του. Αλλά και στην φύση. Στο σύμπαν.
Γιατί ό,τι υπάρχει έξω είναι και μέσα μας…
Αφού έξω κι έσω είναι Έναρμονισμένο.
Η δύναμη κι η ομορφιά βρίσκονται παντού.
Για όσους όμως έχουν την θέληση να την δουν, να την ανακαλύψουν, να την αναδείξουν…
Μια δύναμη κι ομορφιά αυθύπαρκτη από καταβολής κόσμου, που περιμένει εκεί την πρόθεση, τον σκοπό, για να κινητοποιηθεί. Ν΄αναδειχθεί. Να δραστηριοποιηθεί . Προς πάσα κατεύθυνση . Αλλιώς…
Υπάρχει η ανισορροπία…
Μέσα μας… Γύρω μας…
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για τον σημερινό άνθρωπο, κυρίως, ως έμβιο όν, σ΄έναν χώρο που έπαψε πια να σέβεται. Γιατί τον θεωρεί ξένο. Γιατί, διαχωρίστηκε απ΄αυτόν από καιρό νοιώθωντας ανώτερος… κατακτητής.
Ασέβεια μεγάλη, που επιφέρει μήνι και τιμωρία.
Γιατί στην φύση υπάρχει μόνον το Ωραίον.
Αυτός ο αρχαιοελληνικός τρόπος έκφρασης του σύμπαντος.
Η Αρμονία… Στις λεπτές γραμμές . Στις ακαθόριστα απαλές ισορροπίες στις σχέσεις των όντων. Υλικών κι άυλων.
Έτσι λοιπόν έχοντας στο νου όλα αυτά ετοίμασα το σακκίδιό μου και κοιμήθηκα ήσυχος.
Το πρωί που ξύπνησα…
η Νεράιδα της Αυγής ήρθε
μια καλημέρα να μου πει…
Χάιδεψε με τα μάτια της την καρδιά μου,
άγγιξε με τα χείλη της δυό χρώματα ζωηρά
να υφάνει της μέρας την αποκοτιά,
απίθωσε στην αγκαλιά μου,
μέλι, καρπούς, γλυκό νερό
και με ξεπροβόδησε να προλάβω,
τις στιγμές που έφερε να ζήσω.

odos-kastoria.blogspot.com