«Εναέτια Ιμάτια» της Βενετίας Σιώντα

Δεν έπεισε τον Καβάφη «η αγέρωχη αυτή Γραικιά», η Άννα Κομνηνή. Τα λόγια της τα ελληνικά, από τον καιρό του Πλάτωνα, πως «ρείθροις δακρύων περιτέγγει τους οφθαλμούς», για τη χηρεία της, ο Ποιητής δεν τα πιστεύει.




Μια λύπη μόνο, μας λέει, μοιάζει να γνώρισε: που δεν κατάφερε να γίνει αυτοκράτειρα. Ιστορικά, ναι. Όμως για εμάς τους αναγνώστες, τι δύναμη που έχουν οι λέξεις, πώς νιώθουμε να τρέχουν βρύση τα δάκρυα της αγέρωχης Γραικιάς!

Το ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού θυμήθηκε η στήλη, έτσι καθώς είχε μπροστά της κάποιες άλλες λέξεις αρχαίες της Άννας Κομνηνής, κεντημένες σταυροβελονιά με νεότερες, σε στίχους για την Καστοριά και τη λίμνη της.

«…Λίμνη τις έστιν η της Καστορίας, εν η τράχηλος από της χέρσου εισέρχεται…» γράφει στην «Αλεξιάδα» η Κομνηνή. Αυτές τις λέξεις παίρνει για να τις κάνει περιδέραιο μαργαριταρένιο για την όμορφη πόλη της η Καστοριανή ποιήτρια Βενετία Σιώντα.
Για να μιλήσει για την Καστοριά, αλλά και για τα μείζονα της Ελλάδας, του κόσμου και των ανθρώπων, κορφολογεί όχι μόνο από την Άννα Κομνηνή, τον Πουκεβίλ, τον Αθανάσιο Χριστόπουλο, αλλά και από τα άνθη των αρχαίων φιλοσόφων και των νέων διανοητών. Μαζεύει με ευαισθησία, τους ανθούς και της χωριάτικης και της λόγιας σύγχρονης γλώσσας.

Ο υψιπέτης ποιητικός της λόγος επιβάλλει την παράφραση: «Ποιήτρια τις έστιν…» στην Καστοριά, με αναμφισβήτητο δικαίωμα «στων ιδεών την πόλι», όπως θα έλεγε και πάλι ο Καβάφης.
Η ποιητική συλλογή «Εναέτια Ιμάτια» της Βενετίας Σιώντα, χάρισμα του Στάθη Πελαγίδη, μαζί με εμπεριστατωμένο κριτικό σημείωμά του, υπήρξε μια ευφρόσυνη ανακάλυψη για τη στήλη, μαζί με τη διαπίστωση πως είναι αγάρροος η πηγή της ελληνικής έμπνευσης ακόμα και στους καιρούς μας.