Οχι μόνο για το ταλέντο και τις ικανότητές του αλλά και για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, στοιχεία που δεν τον κατατάσσουν απλά στους καλύτερους, αλλά τον τοποθετούν στην κατηγορία των αθλητών-πρότυπο, ίνδαλμα για τους νεότερους.
Τα παιδικά χρόνια του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν διέφεραν σχεδόν σε τίποτα από αυτά των συνομήλικων του στην Καλλιθέα Καστοριάς. Διάβασμα, παιχνίδι, ποδόσφαιρο στη γειτονιά αλλά και μπάσκετ. Ειδικά μετά τα 9-10 του χρόνια, πολύ μπάσκετ.
Οι περίοικοι, όπως η κυρία Ελένη Σαπανίδου που ζει από το 1950 δίπλα ακριβώς από το πατρικό της οικογένειας Διαμαντίδη, την οποία συναντήσαμε στην Καστοριά, μας διηγείται: «Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου, με μια μπάλα να παίζει εδώ απέναντι στις μπασκέτες που είχε το δημοτικό σχολείο. Τι να σας πω άλλο; Χρυσό παιδί, όχι μόνο αυτός, αλλά ολόκληρη η οικογένεια».
Από τους γονείς του κληρονόμησε την απλότητα
Οι μπασκέτες του 6ου Δημοτικού, που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι του, έγιναν το πρώτο του προπονητήριο, η «θερμοκοιτίδα» στην οποία θα αναπτυχθεί η αγάπη του για το μπάσκετ, χωρίς ωστόσο να υστερεί και σε άλλα σπορ, όπως το ποδόσφαιρο.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας (τη χρονιά που γεννήθηκε ο Δημήτρης Διαμαντίδης) το 1980 από την ομάδα της Καστοριάς, εκτόξευσε στα ύψη τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, το οποίο ήταν πρώτο στις προτιμήσεις των πιτσιρικάδων της περιοχής.
To ψηλόλιγνο παρουσιαστικό του και οι προτροπές ανθρώπων από το περιβάλλον του, τον έσπρωξαν τελικά στο μπάσκετ, αν και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Βασίλης, είχε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.
«Ηταν μαζί μας στην περιφορά του Επιταφίου»
Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή του Δημήτρη ήταν και είναι η οικογένειά του, οι γονείς του. Από αυτούς κληρονόμησε τη σεμνότητα, την απλότητα, την αποστροφή στην υπερβολή, βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Ρωτήσαμε πολύ κόσμο με αφορμή αυτό το οδοιπορικό μας στην Καστοριά σχετικά με την συστολή του Δημήτρη απέναντι στα μέσα ενημέρωσης.
Ενας από τους γείτονές του, και κατά τρία χρόνια μικρότερος, ο Νίκος Παπαπαναγιώτου, μας εξήγησε: «Δεν αισθάνεται ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Προφανώς θέλει να κρατάει κάποια ισορροπία στην προσωπική του ζωή. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν εδώ στη γειτονιά. Ηρθε για το Πάσχα. Ηταν μαζί μας στην περιφορά του Επιταφίου.
Με το κεράκι του, με τους δικούς του ανθρώπους, πρόσχαρος, πρόθυμος να μιλήσει με όλον τον κόσμο. Πραγματικά απλός. Και εδώ που τα λέμε, αυτά που έχει πετύχει δεν είναι και λίγα. Είναι ο Μέσι του μπάσκετ. Εχει σίγουρα κάποιες αρχές από το σπίτι του τις οποίες ενδεχομένως ασυνείδητα να κουβαλάει μαζί του. Κρίνει προφανώς πως δεν είναι σωστό να απασχολεί ή να μονοπωλεί μονίμως τα ΜΜΕ».
Οσο για την εικόνα που ο Νίκος Παπαπαναγιώτου είχε για τον Δημήτρη στην εφηβική του ηλικία, μας λέει: «Ολοι το ίδιο θα σας πουν εδώ και δεν θα σας πουν ψέματα. Ηταν καλό παιδί. Ασχολήθηκε από νωρίς με τον αθλητισμό. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε πολύ, ήταν όμως κοινωνικότατος και μέσα σε όλα».
Πιτσιρικάς ήταν ΠΑΟΚ
Οσο για την ομάδα που υποστήριζε; «Ε, οι περισσότεροι εδώ ΠΑΟΚ είναι. Κι ο Δημήτρης ΠΑΟΚ υποστήριζε, χωρίς να είναι φανατικός. Σαν παιδί έπρεπε κάτι να είναι» μας είπε ο Νίκος Παπαπαναγιώτου. Οι γονείς του στάθηκαν από την πρώτη στιγμή δίπλα του, αρωγοί σε αυτό που ο μικρός ήθελε να κάνει χωρίς ταυτόχρονα να συναισθάνονται ή να μπορούν να υποπτευθούν (ακόμη κι όταν μπήκε στην εφηβεία) ότι θα μπορούσε να κάνει τόσο σημαντική καριέρα.
Αλλωστε, ουδέποτε είδαν το γιο τους να συμμετέχει σε κάποιο κλιμάκιο εθνικής ομάδας. Οπως και ουδέποτε ο πατέρας ή η μητέρα του παρενέβησαν άμεσα ή έμμεσα σε κάποιον προπονητή προκειμένου ο γιος τους να έχει κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση. Το μόνο που ήξεραν και ενδεχομένως τους ήταν αρκετό ήταν πως ο Δημήτρης ήταν χαρούμενος με αυτό που έκανε.
Η ζωή του δεν είναι μόνο μπάσκετ
Ενας άλλος σημαντικός άνθρωπος στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν ο Κώστας Πιλαφίδης. Ολοι στην Καστοριά αναγνωρίζουν πόσο ευεργετική αποδείχθηκε η επίδραση του Ελληνα τεχνικού πάνω στον Διαμαντίδη αλλά και πόσο αγωνίστηκε προκειμένου να πείσει τους παράγοντες του Ηρακλή να τον αποκτήσουν.
Η ζωή του δεν είναι όμως μόνο μπάσκετ. Ζωή για τον Διαμαντίδη είναι οι φίλοι του στην Καστοριά, οι ξέγνοιαστες μέρες του καλοκαιριού με καλή παρέα, οι πλάκες με τον κολλητό του Λάζαρο Παπαδόπουλο στη Χαλκιδική, η πίστη στις αρχές του που τον κάνουν να επιμένει διαρκώς σε αυτό που ανέφερε και πρόσφατα σε μια συνέντευξή του λέγοντας:
«Πιστέψτε με, δεν είμαστε τίποτε ξεχωριστό και τίποτε πιο σημαντικό από χιλιάδες, εκατομμύρια Ελληνες που κάνουν πολύ σπουδαία δουλειά και καθημερινά και απλώς δεν έχουν την προβολή που έχουμε εμείς. Εγώ ήμουν ένα παιδί από την επαρχία που δεν έπαιρνα πολύ τα γράμματα και δεν είχα πιθανότητες να σπουδάσω.
Απλώς είχα την τύχη να βρεθεί ένας προπονητής που είχε επαφές με τον Ηρακλή κι έτσι δοκίμασα στο μπάσκετ. Αυτό είναι όλο. Δεν είμαι τίποτε πιο σημαντικό από πάρα πολλούς άλλους Ελληνες και όταν μου λένε ότι είμαι “σημαία” και “πρότυπο” νιώθω πάρα πολύ αμήχανα».
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΦΕΛΑΝΗΣ
Πηγή:sentragoal.gr
Ο Μήτσος στα θρανία
Το καμάρι της Καστοριάς
Δεν τον έπαιρναν ούτε στην ΕΚΑΣΔΗΜ!
Ο άνθρωπος Διαμαντίδης
Η μέρα της... αμφισβήτησης
Kατάλαβέ το, κυρία μου!
Ο βιονικός Δημήτρης
Παραλίγο αντάλλαγμα στον Αίαντα!
Επιμέλεια αφιερώματος: Θανάσης Ασπρούλιας
Ερευνα: Θοδωρής Φελάνης, Ευθύμης Ασημακόπουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.