ΟΔΟΣ: Σε μια πόλη

Οι εικόνες των «εξαγριωμένων» οπαδών που κατέκλυσαν τον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου πριν ελάχιστες ημέρες κατά τον τελικό αγώνα για το κύπελλο Ελλάδος, προξενώντας μεταξύ άλλων σοβαρών παραπτωμάτων και εκτεταμένες υλικές ζημιές στο (πανάκριβο) στάδιο, που αποτελεί και σύμβολο της virtual Ελλάδος των Ολυμπιακών του 2004, στην οποία πολλοί ήταν αυτοί που ρομαντικά ή με αφέλεια πίστεψαν, προκάλεσε –υποτίθεται- ισχυρό σοκ στην ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο οι διαφορές του γεγονότος αυτού, από την αυθαίρετη κοπή των δένδρων από τους δημοτικούς και κοινόχρηστους χώρους της Καστοριάς, που τελευταία έλαβε ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις, από την κατάληψη κοινόχρηστων χώρων ακόμη και από την ρίψη φόλας για την εξόντωση αδέσποτων σκύλων, στην πραγματικότητα είναι υποτυπώδεις και ελάχιστες.

Ο «χουλιγκανισμός» ως κοινωνικό ρεύμα απλής διαμαρτυρίας, ή έστω ακραίων ξεσπασμάτων και εκτόνωσης βίας, μοιάζει να επιστρέφει όλο και περισσότερο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Είναι όμως υποκριτικό να μην γίνεται αντιληπτό, ότι πριν τον χουλιγκανισμό των γηπέδων, προηγήθηκαν και άλλες μορφές, ενεργητικής αλλά και παθητικής βίας, όπως η εκτεταμένη ανυπακοή. Που εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, όπως για παράδειγμα η μη πληρωμή των (σκανδαλωδώς ακριβών) διοδίων στους εθνικούς δρόμους, αλλά και με την παράβαση εφαρμογής της απαγόρευσης του καπνίσματος, όχι μόνο σε καταστήματα και μπαρ, αλλά ακόμη και σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Καθώς και σε άλλους χώρους δημόσιας συνάθροισης.


Επομένως τα φαινόμενα αντίστοιχου χουλιγκανισμού, ανομίας ή αναρχίας που εκδηλώνονται στην Καστοριά και με τα οποία καλείται να αντιπαλέψει η νέα δημοτική αρχή, δεν αποτελούν αποκλειστικά τοπικό πρόβλημα ή χαρακτηριστικό και «εξηγούνται» με βάση την γενική κατάσταση. Επιπροσθέτως από άποψη έκτασης του προβλήματος, μπορεί να μοιάζουν ακόμη και αδιάφορα.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Διότι και στην Καστοριά, η αυθαιρεσία και ο χουλιγκανισμός, έστω κι’ αν διατηρούν περιορισμένα και προσωπικά χαρακτηριστικά, αποτελούν σοβαρό πρόβλημα. Που ασφαλώς δεν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά αυτούς τους καιρούς, αλλά συνδέεται με εμπεδωμένες κακές νοοτροπίες και μεγάλη δόση επαρχιωτισμού. Το αποτέλεσμα όμως είναι ακριβώς το ίδιο: Αδυναμία της οργανωμένης πολιτείας (και ειδικά του Δήμου) να επιβάλλει την παρουσία του. Αλλά και μια γενικότερη ασυδοσία, στο πλαίσιο της οποίας, η αποσπασματική διαπίστωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θ. Παγκάλου ότι «μαζί τα φάγαμε» να αποτυπώνει σε ένα βαθμό, την ωμή αλήθεια.

Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της ασυδοσίας στην Καστοριά, μπορούν να εντοπισθούν οπουδήποτε και οσαδήποτε. Δεν αναιρούν βεβαίως τις όσες προσπάθειες καταβάλλονται από την νέα διοίκηση του Δήμου Καστοριάς, αλλά αυτό δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει -πόσο μάλλον να λύσει- το πρόβλημα, το οποίο θα επιστρέφει ολοένα και περισσότερο έντονο, αν δεν γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια ενεργοποίησης της κοινωνικής συνείδησης στην Καστοριά.

Σε μια πόλη όπου ο καθένας μπορούσε (ή και μπορεί; αν είναι ημέτερος) να τοποθετήσει τις πινακίδες του, να μετατρέψει αυθαίρετα τα εργαστήρια και τις αποθήκες του σε διαμερίσματα, να ρίψει τα μπάζα του στην λίμνη, ή απλά πάνω στον δρόμο, να εγκαταλείψει το αυτοκίνητό του οπουδήποτε βολεύεται, να καταλάβει νησίδα πρασίνου με καρέκλες και τραπέζια αν έχει καφετέρια, είναι περίπου «φυσιολογικό» να αισθάνεται τόσο ανεξέλεγκτος, ή ακόμη χειρότερα τόσο παντοδύναμος, ώστε να σκορπίζει φόλες με αποκλειστικό σκοπό να εκτονώσει το προσωπικό του μίσος για αδέσποτους και όχι μόνο σκύλους και γάτες.



Μια μικρή αφίσα διαμαρτυρίας (φωτό) που παραμένει αναρτημένη σε στύλους της ΔΕΗ (όπως για παράδειγμα μπροστά στο δικαστικό μέγαρο στην πλατεία Δαβάκη), με την οποία καταγγέλλονται οι φονιάδες των αθώων ζώων (όχι μινκ αυτήν την φορά, αλλά κατοικίδιων σκύλων με περιλαίμιο), διεκτραγωδεί εύγλωττα την κατάσταση.

Σε μια πόλη όπου ο ίδιος ο Δήμος Καστοριάς, πετσοκόβει τα κωνοφόρα δένδρα (για παράδειγμα και μόνο) μεταξύ πολλών άλλων περιοχών και στην εκκλησία του πολιούχου Αγίου Μηνά (φωτογραφία επάνω με τις 4 πετσοκομμένες τούγιες), αφήνοντας πίσω του θλιβερά φυτεμένα κούτσουρα με λοφίο πρασίνου, είναι προφανές ότι παραδειγματίζει (αν δεν συμβουλεύει κιόλας) τον αυθαίρετο περίοικο να ξεπαστρέψει με την μέθοδο της ρίψης αλατιού, τα δένδρα σε πλατείες, νησίδες, πάρκα και οπουδήποτε αλλού ο ίδιος «γουστάρει».

Χαρακτηριστικό είναι το απαίσιο θέαμα του δένδρου στην οδό Γράμμου που δημοσίευσε η εφημερίδα σε προηγούμενο φύλλο. Αφού φυτεύτηκε πριν μερικά χρόνια σε μια προσπάθεια αποτυχημένης ελβετοποίησης της Καστοριάς για τα Χριστούγεννα, κάποια χρόνια αργότερα κάποιος δήμιος της φύσης αποφάσισε ότι έπρεπε να το «καθαρίσει». Όπως (και πάλι απλά ενδεικτικά) λίγα μέτρα πιο κάτω από τον Άγιο Μηνά, στον περίβολο της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων (φωτό αριστερά), όπου κόπηκαν σχεδόν από την ρίζα νεαρότατα δένδρα, επειδή προφανώς κάποιους ενοχλούσαν. Την ίδια ώρα, καταρρέει από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη το τοιχίο του Αγίου Μηνά (φωτό κάτω).

Έτσι εξηγείται ο λόγος ότι ο μόνος πνεύμονας πρασίνου που δεν έχει πέσει ακόμη θύμα της εκτεταμένης και μαζικής απέχθειας του Δήμου και των κατοίκων του για το πράσινο και τα δένδρα, είναι το... Κοιμητήριο! Το μόνο άθικτο... άλσος.

Αυτά τα «γραφικά» αποτελούν την φυσική συνέχεια μια πόλης που διεξάγεται πόλεμος μεταξύ των γραφείων τελετών που έχουν καταπνίξει τους στύλους της ΔΕΗ από νέα αλλά και παλιά αγγελτήρια, όπου ο καθένας αναρτά το ενοικιαστήριο και το πωλητήριό του, όπου σύλλογος αιμοδοσίας καταλαμβάνοντας πεζοδρόμιο εξακολουθεί να μας εύχεται ακόμη και σήμερα, μετά τις γιορτές του Πάσχα, «Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2011».

Και όλα μαζί αποτελούν το πλαίσιο μιας πόλης η οποία για να επιδείξει το αδιέξοδο της γούνας, διοργανώνει όχι μόνο μια στην Αθήνα, αλλά και μια στην Καστοριά, αυτές τις ημέρες, έκθεση γούνας.

Έχοντας βεβαίως φροντίσει να «ασβεστωθούν» οι κορμοί των πλατανιών στην άλλοτε έξοδο της Καστοριάς προς το εκθετήριο. Απαράμιλλη ομορφιά οι ασπρισμένοι πλάτανοι και μεγάλο έργο. Θα μπορεί να αποτελέσει και φυσικό σκηνικό μιας ακόμη τηλεοπτικής Κυριακής στο Χωριό (χωριό-χωριό αλλά με νοικοκύρηδες, και καλοβαλμένους κατοίκους που αγαπούν τον τόπο τους και την παράδοσή του ασφαλώς).

Πηγή:odos-kastoria.