Ο πάπας, οι γκέι και τα προφυλακτικά

Αν δεν επηρέαζαν τόσο πολύ κόσμο, θα ήταν απλώς γραφικές κουβέντες για γέλια: «Η ομοφυλοφιλία είναι άδικη, αντίθετη στο θέλημα του Θεού», λέει ο πάπας Βενέδικτος στο νέο του βιβλίο. Δεν παραλείπει να συμπληρώσει, βέβαια, ότι οι ομοφυλόφιλοι «ως ανθρώπινα όντα αξίζουν σεβασμό, δεν πρέπει να τους απορρίπτουμε», ωστόσο η ομοφυλοφιλία «παραμένει κάτι αντίθετο στην ίδια την ουσία αυτού που ήθελε ο Θεός εξαρχής». Πέρα από την αντίφαση στα λόγια του, ακόμα και αν πιστεύουμε ότι ένας πάπας, αρχιεπίσκοπος ή ιμάμης είναι όντως σε απευθείας σύνδεση με τον Θεό και τις εξαρχής επιθυμίες του -αν έχει τέτοιες για μας- η μανία των ιερωμένων να σε υποχρεώνουν να κάνεις αυτό που πιστεύουν εκείνοι, είναι διαχρονικά ίσως η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας.

Σκέφτομαι τους κακόμοιρους ιθαγενείς στην Αμερική, την Αφρική, την Ασία που «σώθηκαν» πεθαίνοντας από την «επαφή» και τις ασθένειες που τους κόλλησαν οι ιεραπόστολοι, αλλά και εκείνους που επέζησαν χάνοντας όμως την ταυτότητα, τα ήθη και τα έθιμά τους κάτω από την εξίσου μεταδοτική ισοπέδωση του χριστιανισμού ή του μωαμεθανισμού. Σαν αποτέλεσμα, ο κόσμος σήμερα είναι χωρισμένος σε κέντρα και παράκεντρα εξουσίας οικοδομημένα πάνω σε θρησκευτικές επιρροές, ο ένας Θεός, ο σωστός, εναντίον του άλλου, του λάθος Θεού. Οι ιερωμένοι διεκδικούν την αποκλειστικότητα στη «μετάφραση» της θείας θέλησης και άποψης ακόμα και για τα προφυλακτικά. Ο Θεός γι’ αυτούς δεν έχει άλλη έγνοια παρά την αιώνια επιθυμία να τον λατρεύει όλο το ανθρώπινο είδος -εκτός ίσως από τους γκέι- και να πιστεύει σ’ αυτόν, έστω και διά ροπάλου.

Εδώ που τα λέμε, οι ιδέες και η ίδια η πίστη δεν υπάρχουν χωρίς κάποιον που πιστεύει σ’ αυτές: Αν ο πάπας λέει ότι ο Θεός δεν θέλει τους γκέι, κάτι θα ξέρει, λένε -ώς και οι ίδιοι οι γκέι. Αντί λοιπόν ο κόσμος να γελάσει και να συνεχίσει να κάνει ό,τι γουστάρει κοιτάζοντας τη δουλειά του και όχι τους άλλους, να σου οι αντιδράσεις και οι θυμωμένες ή παραπονιάρικες δηλώσεις οργανώσεων, κινημάτων, ακτιβιστών: «Οι δηλώσεις του πάπα ταπεινώνουν ανθρώπους... υποδαυλίζουν το μίσος», είναι «προσβλητικές και επώδυνες», ενώ κατά το Χριστιανικό Κίνημα Λεσβιών και Ομοφυλοφίλων της Βρετανίας είναι «ανεύθυνες και απαράδεκτες». Σωστά• όμως, παρόλο που Χριστιανός και γκέι είναι μάλλον αταίριαστος συνδυασμός, το ζήτημα αφορά αυτούς και τον πάπα τους.

Πού είναι το πρόβλημα; Στη μανία -την ανάγκη μάλλον- κάθε Εκκλησίας και δόγματος να ασκεί και κοσμική εξουσία. Στα καθ’ ημάς λόγου χάρη, έχει άποψη -και την επιβάλει!- στα σχολεία και τα βιβλία των μαθητών, ακόμα και στο πώς εκπροσωπούνται άλλα δόγματα• ως γνωστόν, απεχθάνεται τον ανταγωνισμό. Οι απόψεις της μπορεί να έχουν εφαρμογή στους πιστούς, όπως π.χ. σε όσους θέλουν ντε και καλά γκέι θρησκευτικό γάμο. Αλλά ένα κοσμικό κράτος τι δουλειά έχει να υιοθετεί κανόνες ενός δόγματος; Οι κοινωνικοί, αστικοί και κοσμικοί κανόνες δεν είναι καθόλου δουλειά της Εκκλησίας. Άλλο τα ραπανάκια και άλλο τα μαρούλια• άλλο ο θρησκευτικός γάμος, η βάφτιση ή η ταφή και άλλο το σύμφωνο συμβίωσης, η ονοματοδοσία ή η καύση των νεκρών. Μπορεί η Εκκλησία να χάνει πελάτες, όμως τι να κάνουμε, αυτά έχει ο ελεύθερος ανταγωνισμός σήμερα.

Πηγή :www.typos.com.cy