Όλα για την Πατρίδα μου

Γράφει ο Πιέρρος Τζανετάκος
Ημέρα εθνικής εορτής σήμερα και μάλιστα της σημαντικότερης, καθώς η επανάσταση της 25 Μαρτίου 1821 σηματοδοτεί την έναρξη ενός εμπνευσμένου αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Ο αγώνας αυτός ολοκληρώθηκε- μετά κόπων και βασάνων- με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, της Πατρίδας δηλαδή των απανταχού Ελλήνων.



Πως, όμως, και σε τι βαθμό τιμούμε σήμερα οι νεοέλληνες τόσο τον απελευθερωτικό αγώνα, όσο και το θετικό «αποτέλεσμά» του το ελληνικό, ανεξάρτητο εθνικό κράτος; Με λίγα λόγια πόσο πατριώτες είμαστε και με ποιος είναι ο τρόπος έκφρασης του πατριωτισμού μας; Αρκούν οι- περιφρουρημένες- παρελάσεις, τα ομοιόμορφα μηνύματα των πολιτικοθρησκευτικών παραγόντων και η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας στο μπαλκόνι μας για μια- δυο μέρες ή αποτελούν απλώς άλλη μια τυπική διαδικασία μέσα στη σύγχρονη αυταπάτη του αυτοπροσδιορισμού μας; Και το βασικότερο ερώτημα: Τι είναι ο καθένας διατεθειμένος να κάνει- και τι πραγματικά κάνει- σήμερα για την Πατρίδα του;

Για να βρούμε τις απαντήσεις, ας μεταφερθούμε αρχικά, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στη δυτική Μακεδονία και πιο συγκεκριμένα στην πόλη της Κοζάνης. Εκεί, όπου τις τελευταίες δύο μέρες έχει ξεσπάσει άλλη μια μορφή αντίστασης εναντίον απόφασης του ελληνικού κράτους (δηλαδή της Πατρίδας μας- για να μην ξεχνιόμαστε). Η κυβερνητική ανακοίνωση περί της χρήσης παλαιού στρατοπέδου της περιοχής για την κράτηση λαθρομεταναστών ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από κατοίκους και φορείς της περιοχής. Σύσσωμοι, μάλιστα, όλοι οι βουλευτές του νομού, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, διεμήνυσαν στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να μην διανοηθεί (!!) ότι μπορεί να προχωρήσει στην ολοκλήρωση της σχεδιασμένης δράσης του. Τη στιγμή δηλαδή που η Πατρίδα προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα της σύγχρονης ιστορίας, μια μικρή, αλλά δυναμική μειοψηφία φέρει ισχυρή αντίσταση. Τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα προς της… έξωσης από τη Συνθήκη Σέγκεν, διότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο μεταναστευτικό ζήτημα, κάποιοι Έλληνες πολίτες είναι αδιάλλακτοι, προχωρούν σε μορφές έξαλλης διαμαρτυρίας, έχοντας πάντα το προσωπικό, οικογενειακό, τοπικό και συντεχνιακό συμφέρον τους πάνω από το συλλογικό, πατριωτικό καλό.

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Πριν τους κοζανίτες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχαν ξεσηκωθεί κάτοικοι της Ριτσώνας, της Αχαΐας και της Καβάλας. Αντίστοιχες οι περιπτώσεις με τους ΧΥΤΑ- ΧΥΤΥ ανά την επικράτεια. Ποιος ξεχνά την εξέγερση στην Κερατέα, όταν κάτοικοι της περιοχής- κι όχι μόνο- έπαιζαν… κλεφτοπόλεμο με την Αστυνομία, καίγοντας μηχανήματα εκατομμυρίων ευρώ; Ποιος μπορεί να λησμονήσει την ανήκουστη, τοπικιστική πρόταση ντροπής των ντόπιων, οι οποίοι ήθελαν ο ΧΥΤΥ να «εξυπηρετεί» μόνο τα δικά τους απορρίμματα; Την ίδια ώρα, φυσικά, η Ε. Ε. συνεχίζει να επιβάλλει υψηλά πρόστιμα στην Ελλάδα εξαιτίας της μη συμμόρφωσής της με την κοινοτική οδηγία για τα απορρίμματα. Αλλά ποιος νοιάζεται για αυτά; Έτσι κι αλλιώς τα πληρώνουν αυτοί που φορολογούνται, δηλαδή τα κορόιδα της υπόθεσης…
Ανατρέχοντας στο κοντινό παρελθόν, μπορεί κανείς να συναντήσει πλειάδα τέτοιων αντι- πατριωτικών συμπεριφορών. Θυμηθείτε τις θερινές καταλήψεις λιμανιών κι αεροδρομίων από τους οδηγούς ταξί, την επιβολή απαγόρευσης απόπλου από το ΠΑΜΕ, τον αποκλεισμό δημόσιων υπηρεσιών από διαφωνούντες αριστεριστές και άλλα πολλά. Το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι το εξής: Απ’ τη μία μεριά ωρυόμαστε για να δοθούν λύσεις στα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα. Απ’ την άλλη, όταν η δράση προς επίλυση των προβλημάτων αυτών συμπεριλαμβάνει προσωπική θυσία, τότε αρνούμαστε τη συμμετοχή. Θέλουμε δηλαδή λύση, αλλά χωρίς κόστος. Κάτι που προφανώς δεν γίνεται να συμβεί, εκτός εάν υπάρξει θεϊκή παρέμβαση, όπως ο από μηχανής θεός ή το μάννα εξ ουρανού. Απ’ όσο γνωρίζω τέτοιου είδους συνδρομές δεν προβλέπονται για τα σύγχρονα κράτη τουλάχιστον…

Η περιγραφόμενη αντι- πατριωτική συμπεριφορά προκύπτει διότι ως Έλληνες έχουμε, δυστυχώς, φοβική και συνάμα μίζερη σχέση με την ευθύνη. Φοβική, διότι τη μετακυλύουμε πανεύκολα στο διπλανό μας, προκειμένου να μην φέρουμε το βάρος των αποφάσεων. Μίζερη, διότι όταν παραμένουμε αμέτοχοι στην εξέλιξη, τότε η ζωή μας ξεπερνά και νοιώθουμε αποκομμένοι, αποκλεισμένοι και μόνοι. Δεν μας ενδιαφέρει πως θα δοθεί λύση σ’ ένα ζήτημα, αρκεί να μην θίγεται καταρχάς ο εαυτός και εν συνεχεία ο περίγυρος μας. Κατά τα άλλα «δεν με νοιάζει ας κόψουν το λαιμό τους», όπως λέει και μια φράση που ακούγεται συχνότατα κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης μεταξύ Ελλήνων. Με λίγα λόγια Το προσωπικό ή οικογενειακό συμφέρον επικρατεί της διάθεσης για συλλογικότητα και η απαίτηση της τοπικής κοινωνίας τοποθετείται υψηλότερα από το συνολικό καλό της Πατρίδας. Κάπως έτσι- με τη συνδρομή βεβαίως των τοπικών αρχών- προέκυψαν και πολλαπλασιάστηκαν οι τυφλοί της Ζακύνθου και οι ανάπηροι της Καλύμνου

Ομοίως, η επιθυμία για ατομική πρόσοδο υπερισχύει της υποχρέωσης προς φορολόγηση, με αποτέλεσμα να είμαστε το κράτος με την υψηλότερη φοροδιαφυγή στην Ευρώπη. Αντιστοίχως, η τάση προς την πελατεία, κατατροπώνει την αρχή της ισότητας ως προς το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία, με επακόλουθο κατεξοχήν αντιδημοκρατικό και αντιπατριωτικό συνάμα: τη δημιουργία πολιτών δύο ταχυτήτων. Αναλόγως, το συντεχνιακό- μικροκομματικό συμφέρον που δρα ανεξέλεγκτα, κατατροπώνοντας τις πλειοψηφίες, επιβάλλεται ουσιαστικά στο ευρύτερο συλλογικό καλό.

Δεν αρκούν, λοιπόν, οι φορμαλιστικού τύπου εκδηλώσεις προς απόδειξης της αγάπης και της αφοσίωσής μας για την Πατρίδα. Σε αυτές, ως γνωστόν, είμαστε πρώτοι: Παρελάσεις στρατιωτών, παρελάσεις μαθητών, μηνύματα πολιτικών, κηρύγματα ιερωμένων, σχολικές εορτές, σημαιάκια στους δρόμους και ελληνικές ταινίες για την Επανάσταση στην τηλεόραση. Υπολειπόμαστε, όμως συλλογικά, στις πραγματικές πράξεις αγάπης και θυσίας για την Πατρίδα. Γι’ αυτό και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Διότι παραφράσαμε την τελευταία λέξη της απάντησης του Έκτορα όταν έμαθε ότι ο οιωνός για την επίθεση των Τρώων στους Αχαιούς ήταν δυσμενής: «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΠΑΡΤΗΣ»…

Πηγή:www.soccerplus.gr