Γιατί οι Ελληνες εμπιστεύτηκαν έναν «άγνωστο»

Περισσότερο και από την ίδια επιλογή, οι αντιδράσεις πριν από την ανάδειξη του Λουκά Παπαδήμου ως πρωθυπουργού ήταν σημαντικότερες: ο Γιώργος Παπανδρέου να καθυστερεί όσο μπορεί μπας και συμβεί ένα θαύμα και μείνει πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς να ασχολείται...
με το να μην του χαλάσει η ευρωπαϊκή χωρίστρα και του ζητήσουν υπογραφή αντί για τον λόγο του που είναι συμβόλαιο, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να ανησυχούν μήπως η Ελλάδα δεν καταρρεύσει, οπότε μετά τι θα μπορούν να λένε, και μερικά εκατομμύρια Ελληνες να παρακαλάνε γονατιστοί να κάνουν τον Λουκά Παπαδήμο πρωθυπουργό.

Τον Λουκά Παπαδήμο που μέχρι να ακουστεί το όνομά του για την πρωθυπουργία λίγοι ήξεραν και ακόμα λιγότεροι θα τον ψήφιζαν για να γίνει πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στο σχολείο των παιδιών τους. Προς τι λοιπόν η ξαφνική αγάπη για έναν τραπεζικό καριέρας; Για έναν οικονομολόγο που, όπως λένε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον ήθελε το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο για να μας έχει για πάντα σκλάβους;

Δύο είναι οι λόγοι. Οτι το όνομα του Παπαδήμου συνόδευε η φήμη ότι είναι επαγγελματίας και σοβαρός, δύο στοιχεία που θα έπρεπε να έχει κάθε πολιτικός, αλλά μοιάζουν να είναι τόσο σπάνια που οι Ελληνες προσεύχονται να βγει ο Παπαδήμος και να τους σώσει. Και όταν οι πολίτες μιας χώρας προτιμούν να εμπιστευτούν τις τύχες τους σε έναν άγνωστο παρά στους πατέρες του έθνους, τους οποίους γνωρίζουν χρόνια, αυτό σημαίνει ότι το κομματικό σύστημα είναι για ριζικό ξήλωμα.

Η εποχή όπου οι Ελληνες πήγαιναν δεξιά ή αριστερά τελείωσε, αντίθετα με την εποχή όπου θα πηγαίνουν μπρος ή πίσω, η οποία τώρα αρχίζει. Το να ασχολείσαι με το αν θα βγει η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ είναι σαν να ασχολείσαι με το μέλλον του Παπανδρέου ή του Σαμαρά, οι οποίοι πέντε μέρες έπαιζαν με το μέλλον της Ελλάδας.

Τα κόμματα εξουσίας που υπήρχαν για να βάζουν στο Δημόσιο το παιδί τέλειωσαν μαζί με τα δανεικά με τα οποία πληρωνόταν το παιδί. Τα κομμουνιστικά κόμματα πανευρωπαϊκά είναι ανύπαρκτα, τα κόμματα της Αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ως ομάδες κοινωνικής ευαισθησίας και βαλβίδες εκτόνωσης της νεολαίας και τα κόμματα της άκρας Δεξιάς ανεβάζουν και κατεβάζουν τα ποσοστά τους μαζί με την εγκληματικότητα και τη λαθρομετανάστευση. Μόνο στην πολιτικά οπισθοδρομική Ελλάδα υπάρχει ακόμα η συζήτηση «Δεξιά ή Αριστερά». Δηλαδή στην Ευρώπη, όπου θέλουμε να ανήκουμε, ποιες είναι οι δεξιές και ποιες οι αριστερές χώρες; Αν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, ποιο είναι το ερώτημα; Αν θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, Παλαιστίνιοι ή Κουβανοί;

Οπως κάτι Παλαιομερολογίτες που πιστεύουν ότι ο Θεός ασχολείται με τις ημερομηνίες, η Ελλάδα συνέχιζε να ασχολείται με το «Δεξιά ή Αριστερά» ενώ η Ευρώπη έχει ξεκολλήσει και ασχολείται με το «ικανός ή ανίκανος». Το πόσο ανάγκη είχε η Ελλάδα να στηρίξει κάποιον ικανό φάνηκε με τον Λουκά Παπαδήμο. Δεν θα είναι κακό να το συνεχίσει και με τον επόμενο.

Οι εχθροί του έθνους
Από τους Αγγλους τη δεκαετία του ’40 μέχρι τους Ρώσους τη δεκαετία του ’50, τους Αμερικανούς τη δεκαετία του ’60 και του ’70 και τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί σήμερα, ο Ελληνας πολίτης μαθαίνει να μεγαλώνει με τους «φοβερούς εχθρούς του έθνους», τους Εβραίους που θέλουν να του καταστρέψουν την ελληνικότητα, τους Τούρκους που θέλουν να του πάρουν τα νησιά, τους Βούλγαρους που θέλουν τη Θράκη, τους Σκοπιανούς που θέλουν τη Μακεδονία και τους Αλβανούς που καλοβλέπουν την Ηπειρο. Το αξέχαστο «είμαστε έθνος ανάδελφον», που είχε πει ο Σαρτζετάκης, είναι σωστό αλλά αυτό που είναι απόλυτα σωστό είναι ότι είμαστε έθνος με μανία καταδίωξης. Μόνιμα πιστεύουμε ότι κάποιος θέλει τη γη, τα αέρια (υπόγεια) και τα λεφτά μας.

Ανήκουμε στην Ευρώπη
Και ας πούμε ότι οι Τούρκοι όλο και κάτι θα γούσταραν, οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι άραγε από μας περίμεναν να ζήσουν; Φυσικά δεν έχουν πρόβλημα να μας πασάρουν την εκάστοτε μεταχειρισμένη φρεγάτα και το εκάστοτε υποβρύχιο που γέρνει, αλλά μέχρι εκεί. Από το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Αυστρία υπάρχουν χώρες που θα μπορούσαν να δανείσουν και να βγάζουν πολύ περισσότερα φράγκα. Η διαφορά είναι ότι το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Αυστρία δεν δανείστηκαν, ενώ η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία δανείστηκαν, και τώρα, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, όπως εμείς, τραβιούνται να τα πληρώσουν. Αν η λύση των οικονομολόγων του Κάτω Συντάγματος ήταν το «δεν πληρώνω», θα το είχαν σκεφτεί και αυτοί. Το μόνο που σκέφτονται είναι ο καλύτερος τρόπος να πληρώσουν, να μην ξεχάσουν ότι δεν πρέπει να το ξανακάνουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στον γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο που τους έριξε η πόρνη η γεωγραφία. Δηλαδή στην Ευρώπη, όπου ανήκουνε, ανήκουμε και κανένας λαϊκιστής gay δεν πρέπει να μας κουνήσει.

Για το καλό μας
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Μέρκελ και οι Γερμανοί, ο Σαρκοζί και οι Γάλλοι ούτε είναι φίλοι μας ούτε θέλουν το καλό μας, αλλά δεν είναι ούτε εχθροί και δεν θέλουν το κακό μας. Οι δικοί μας πολιτικοί έχουν την υποχρέωση να θέλουν το καλό μας παρότι η τελευταία εβδομάδα, με την Ελλάδα να χάνεται και τον Πετσάλνικο να χτενίζεται, πείθει ότι ο Αρτέμης Μάτσας μπορεί να είχε και δίκιο και το καλό μας να το ήθελαν οι Γερμανοί

του Αντώνης Πανούτσος
Πρώτο Θέμα