Τι αναγράφει η πινακίδα Δισπηλιού; (και μία 2η τολμηρή ερμηνεία)‏

...Δύο αρκετά ενδιαφέρουσες θεωρήσεις ... που έχουν να κάνουν έκαστη με μια πιθανή ερμηνεία της επιγραφής του Δισπηλιού, ή έστω κάποιων σημείων της!

Η πρώτη είναι κάπως γνωστή, εφόσον παρατέθηκε δημόσια πριν από κάποια χρόνια...
στο τεύχος 147 του περιοδικού Δαυλός, του Μαρτίου 1994, σε άρθρο που υπογράφει ο Καλλίμαχος Διογένους. Ιδού πώς ερμηνεύεται σ' αυτό το κείμενο η υποτιθέμενη επιγραφή του Δισπηλιού
Αν βάλουμε στη σειρά τα στοιχεία της επιγραφής, θα δούμε μια ομαλή συνέχεια και εξέλιξη στον τρόπο του γραπτώς εκφράζεσθαι των Πελασγών, και ότι μέσα σε χιλιετίες από της δημιουργίας του γένους των Ιναχιδών με επίκεντρο το Πελασγικόν Άργος ανιχνεύονται οι καταστροφείς της Αιγαιίδος, οι εμφανίσεις (μετά κάθε καταστροφή) νέων κέντρων ανασυγκρότησης των Πελασγών και οι μεταναστευτικές τους ροές. Θα επρότεινα να μη προσκολλούμεθα στην χρονολογία 5.260 π.Χ. (χρονολόγηση ευρήματος Καστοριάς), ωσάν να ή-το αυτή η αφετηρία της όλης διαδικασίας της γραφής στην
Ελλάδα.
Και συνεχίζει το παραπάνω κείμενο με τα εξής εντυπωσιακά
«Με βάση την απλή φωτογραφία του Τύπου ανεγνώρισα πρώιμους χαρακτήρες Ελληνικής Γραφής Α (Πελασγικούς) και ανέγνωσα την πρώτη γραφή. Από αυτήν προκύπτει, ότι α) Ο Κάστωρ (και προφανώς ο Πολυδεύκης) ήταν υπαρκτό πρόσωπο.
β) Ο Κάστωρ ήταν «ήρως» (επομένως, όπως και οι λοιποί Αργοναύτες, μυημένος στο ναό της Ογμίας Αθηνάς στις Θήβες).
γ) Η ονομασία Καστοριά (ως περιοχή) είναι πανάρχαια και εντασσόταν στη Θεσπρωτία (γνωστή και αυτή) από του 5.260
π.Χ.
δ) Η λίμνη της Καστοριάς κατονομάζεται ως η της Θεσπρωτίας λίμνη της Δύσης. Όμως τούτο μπορεί να αποδοθεί και ως λίμνε δυσίν (ως δυϊκός αριθμός = δύο λίμνες). Επομένως υπήρχε και λίμνη (Θεσπρωτική) της Ανατολής; (ποια ήταν αυτή, ή αυτές, εναπόκειται στους γεωλόγους να τις εντοπίσουν).
ε) Ο Κάστωρ και οι απόγονοί του Κάστορες της Θεσπρωτίας μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά (αρχαία Πελασγικά) και όχι ινδοευρωπαϊκά.
στ) Ο χώρος (Θεσπρωτία) ήταν ελληνικός και όχι άλλων τινών
(πρβλ. α) θεωρία Νικολάου Πλάτωνος περί Φοινίκης, στην Θεσπρωτία και β) θεωρία ξένων περί Νεκρομαντείου στον Αχέροντα κλπ.)...

Κλείνοντας την παραπάνω άποψη - που θεωρήσαμε καλό να συμπεριλάβουμε στην έρευνά μας - παραθέτουμε την απόπειρα ερμηνείας της πρώτης σειράς των συμβόλων της πινακίδας του Δισπηλιού Καστοριάς, που πραγματοποίησε ο ως άνω αρθογράφος.

Κείμενο εκ δεξιών βάσει των συλλαβών:
ta - Kasudora -tosoparae - limne - dusi - eroe.
Κείμενο στη νεώτερη ελληνική προφορά:
ΤΑ ΚΑΣΝΤΟΡΑ ΘΕΣΠΡΑΕ ΛΙΜΝΕ ΔΥΣΙ ΗΡΩΕ.

Ελεύθερη απόδοση Στον Κάστορα της Θεσπρωτίας λίμνης της Δύσης (ή των δύο λιμνών) τον ήρωα. Αυτά λοιπόν αναφέρει η ως άνω θέση, που δημοσιεύτηκε το 1994 και αποτελεί μία πρωτογενή προσπάθεια εξήγησης του τόσο αμφισβητούμενου κειμένου της πινακίδας του Δισπηλιού.

Στο παρόν άρθρο μας παραθέτουμε και μία άλλη, τολμηρή, ερμηνεία ενός σημείου της πινακίδας αυτής, η οποία έχει απίστευτες πραγματικά διαστάσεις, αφού εκτείνεται έως την... ηλιολατρεία των αρχαίων προγόνων μας (της πολύ απώτατης προϊστορίας) και σχετίζεται με τη λεγόμενη απόκρυφη γεωπολιτική!

Ως γνωστόν, οι πρώτες θρησκευτικές δοξασίες του ανθρώπου έχουν να κάνουν με την πίστη στο λαμπερό ουράνιο σώμα της ημέρας, δηλ. τον Ήλιο. Αυτό σχετίζεται φυσικά άμεσα με τις ζωοδοτικές ιδιότητές του και είναι κάτι που παρατηρείται στις λαϊκές παραδόσεις όλων των εθνών του πλανήτη. Συνεπώς κρίνουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η πρώτιστη χρονολογικά θεότητα στις κατά περιοχές τοπικές μυθολογίες (συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της ελληνικής) δεν είναι παρά αυτός ο θεός Ήλιος! Πράγματι, στην ελληνική πανάρχαια μυθική παράδοση ο Ήλιος υπήρξε ο πρώτιστος και μέγας και μόνο με την πάροδο των αιώνων απέκτησε διάφορες μορφές, με χαρακτηριστικότερη εκείνη του μουσηγέτη Απόλλωνα. Αλλά και σε άλλες εθνικές μυθολογίες παρατηρείται αυτή η μετάβαση π.χ. στη σκανδιναβική έχουμε πρώτα τη (θηλυκή μάλιστα) ηλιακή θεότητα Σουλ, που κατόπιν μετουσιώνεται στον υπέρλαμπρο Μπάλντερ, ενώ και στην αρχαία τουρανική-μογγολική έχουμε τον πρώιμο θεό-ήλιο Τανρί, στη σλαβική των βαλτικών επικρατειών τον Περούν κτλ.

Ας δούμε λοιπόν πώς συνδέονται τα παραπάνω εκπληκτικά με την πινακίδα του Δισπηλιού, σύμφωνα με την ερμηνεία που προωθείται σε μυστικούς (προς το παρόν) κύκλους. Η άποψη αυτή εστιάζεται σε ένα σημείο της επιγραφής που έχει σκαλισμένα γράμματα, τα οποία ταιριάζουν απόλυτα μ' αυτά του σημερινού ελληνικού αλφαβήτου! Αν όμως αυτό το κομμάτι απομονωθεί και κάποιος προσέξει καλύτερα, τότε είναι εμφανές ότι πρόκειται περί μίας ξεκάθαρης φράσης, η οποία - έχοντας στο μέσο κάτι σαν... μάτι μέσα σ' ένα τρίγωνο (παντεπόπτης οφθαλμός-ήλιος;) - αναγράφει τα εξής συνταρακτικά ΖΕΥΣ ΣΕΛΙΟΣ!... Δηλ. γίνεται αναφορά στον πρώτιστο θεό της ελληνικής αρχαιότητας, τον Ήλιο Δία! Απίστευτο; Ας συνεχίσουμε την παράθεση αυτών των συγκλονιστικών αποκαλύψεων...

Κατά την άποψη αυτή η λέξη Ζευς αρχικά δεν σήμαινε τίποτα παραπάνω από έναν επιθετικό προσδιορισμό στην ονομασία του θ. Ήλιου (προφανώς σήμαινε Ζων Ήλιος ή κάτι τέτοιο). Μόνο αργότερα, στη μεταγενέστερη ελληνική μυθολογία, ο Δίας μετεξελίχθηκε σε ξέχωρη θεότητα. Όσο για την πανάρχαια ονομασία του φωτεινού σώματος της ημέρας, που τότε αντιμετωπιζόταν ως θεός, αυτή σχετίζεται άμεσα με το πελασγικό-πρωτοελληνικό φύλο των Σελλών της Ηπείρου, της πρώτης δηλ. οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε στην ιερή γη της Ελλοπίας (σημερινές περιοχές του γεωγραφικού τριγώνου Δρόπολης, Βουθρωτού και Δωδώνης). Η δε ονομασία (Σ)-έ-λιος αναλύεται ως εξής το αρχικό Σ είναι η μετέπειτα γνωστή δασεία (το απαλό χ της εράσμιας προφοράς), το γράμμα ε είναι γνωστό ότι έπειτα από αιώνες μετεξελίχθηκε σε η (βλ. και πάλι την εράσμια προφορά, που διασώζει τους πρωταρχικούς ελληνικούς γλωσσικούς τύπους) και φυσικά τα υπόλοιπα παραμένουν αναλλοίωτα ακόμα και σήμερα...

Από εδώ προέρχεται και η ονομασία της Ελλάδας ως χώρας, καθώς και του ελληνικού έθνους ( το έθνος των Σελ-λών-Ελλόπων). Ένας εθνικός αυτοπροσδιορισμός, που ξεκίνησε μεν από την Ήπειρο, αλλά αργότερα - μέσω του βασιλείου της Ελλάδος στη Θεσσαλία, με ηγέτη τον ομηρικό Αχιλλέα - έφτασε να σημαίνει ολόκληρη τη βαλκανική χερσόνησο ή και, κατά την άποψη μερικών ακραίων του πανελληνισμού, και όλο τον πλανήτη!!! [βλ. θεωρία του καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη για τον Πλανήτη Ελλάς] Είναι άραγε σύμπτωση ότι η πιο αρχαία - μαζί με την ελληνική - γλώσσα του κόσμου, η κινεζική, που και σήμερα γράφεται με ιδεογράμματα-ιερογλυφικά, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ονομάζει την πατρίδα μας Σελ-Λα;... Φυσικά, πρέπει απαραίτητα να σημειώσουμε την προέλευση από την παραπάνω ρίζα λέξεων όπως Σελήνη, σέλας κτλ. Αλλά και στα λατινικά, η λέξη Sol (Ήλιος) έχει καταγωγή απευθείας από την πανάρχαια αυτή ελληνική ρίζα...

Εδώ να παρατηρήσουμε και τις καταβολές της ονομασίας του υπέρλαμπρου άστρου του Σείριου (το πιο φωτεινό στον έναστρο ουρανό) από το όνομα του Έλληνα θεού Ήλιου. Η μεταβατική διαδικασία του σχηματισμού της λέξης Σείριος έχει ως εξής το Σέλιος ή Σε(ί)λιος παραφθείρεται με την πάροδο των αιώνων σε Σε(ί)ριος, δηλ. το λ μετατρέπεται στο συγγενικό του (υγρό σύμφωνο) ρ, όπως άλλωστε έχει γίνει σε εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι λοιπόν ένα κείμενο-επίκληση προς τον θεό Ήλιο η επιγραφή της πινακίδας του Δισπηλιού; Εμείς παραθέσαμε εδώ μία ακόμα άποψη, στο πάγιο πνεύμα των ερευνών μας, όπου δημοσιεύουμε ΟΛΕΣ τις αντιλήψεις και γνώμες που κατά καιρούς διάφοροι μας εμπιστεύονται, από ΟΠΟΥ και αν αυτές προέρχονται. Συνοψίζουμε λοιπόν ότι - σύμφωνα με τη μεθοδολογία της απόκρυφης γεωπολιτικής - στην εν λόγω πινακίδα γίνεται αναφορά στον Ήλιο τον Ζέοντα και μάλιστα αναπαρίσταται ξεκάθαρα ο ίδιος ο Ήλιος εντός του συμβολικού τριγώνου, μία εικόνα που αργότερα έλαβαν οι μυστικές τεκτονικές εταιρείες, αλλά και ο εβραϊκός μυστικισμός, και παρέφθειραν σε παντεπόπτη οφθαλμό. Το θέμα δεν εξαντλείται βέβαια σ' αυτές τις γραμμές, αλλά είναι τεράστιο και με απίθανες μελλοντικές προεκτάσεις! Όμως για σήμερα, αυτά μπορούμε να γράψουμε...

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ