Ο κανόνας της ζούγκλας

γράφει ο Χρήστος Κοσμάς

Η καθημερινότητα της Αθήνας κρύβει εκπλήξεις ανά πάσα στιγμή. Παρασκευή μετά το Πάσχα, νωρίς το απόγευμα στο Μετρό. Επιβίβαση από τον σταθμό του Συντάγματος με προορισμό το Αιγάλεω. Ο συρμός έχει ξεκινήσει από το Αεροδρόμιο και είναι γεμάτο από ταξιδιώτες, τουρίστες, βαλίτσες και αποσκευές. Πολυκοσμία και συνωστισμός. Μέχρι το σταθμό στο Μοναστηράκι. Εκεί οι περισσότεροι τουρίστες αποβιβάζονται. Αμέριμνοι για...τους επιτήδειους που καραδοκούν.
Μέσα σε μερικά μόνο δευτερόλεπτα, με επιδέξιες κινήσεις και η κλοπή έχει συντελεστεί. Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία του πλήθους, τα σπρωξίματα, την έλλειψη προσοχής, δύο νεαροί διαπράττουν το έγκλημα. Σε μία στιγμή έχουν κλέψει από τον ατυχή, ηλικιωμένο τουρίστα το πορτοφόλι και το κινητό του. Χωρίς ίχνος άγχους, με περισσή άνεση και θεατρινισμό κάνουν κάποια βήματα στο συρμό και περιμένουν να κλείσει η πόρτα για να ξεκινήσει ξανά η αμαξοστοιχία. Για να απομακρυνθούν από το θύμα που θα διαπιστώσει αργότερα την απώλεια των προσωπικών του αντικειμένων. Όταν θα είναι αργά και μακριά.
Όμως ο αλλοδαπός τουρίστας το καταλαβαίνει αμέσως και επιστρέφει στο συρμό. Αρχίζει να ρωτάει τους επιβάτες. Για καλή του τύχη στο ίδιο βαγόνι βρίσκονται στελέχη της εταιρείας Security που έχει αναλάβει τη φύλαξη του Μετρό. Απευθύνεται σε αυτούς και καταγγέλλει την κλοπή. Ζητάει στα αγγλικά βοήθεια. Ζητάει να ελέγξουν τους επιβάτες και ιδίως όσους κινούν υποψίες. Παρακαλεί τους υπόλοιπους επιβάτες να πουν αν έχουν δει κάτι.
Στις εκκλήσεις του βρίσκει μόνο παγερή αδιαφορία, αποστροφή, γυρισμένα κεφάλια. Ακόμη κι από τα στελέχη ασφαλείας του Μετρό. Αυτούς που πληρώνονται από τον δημόσιο κορβανά, από όλους εμάς τους φορολογούμενους, υποτίθεται για να μας παρέχουν ασφάλεια. Κι όταν έρχεται η στιγμή που κάτι τους καταγγέλλεται και οφείλουν να πράξουν αυτό για το οποίο πληρώνονται, δεν κάνουν τίποτα. Ψιθυρίζουν, χρονοτριβούν, φοβούνται. Άπραγοι. Δεν βαριέσαι άλλωστε, τουρίστας είναι. Ας περάσει το 8ώρο, να πληρωθώ και να πάω σπίτι μου, μπορεί να σκέφτονται.
Κι όμως ένας πολίτης αντιδρά και δείχνει στα στελέχη ασφαλείας τους νεαρούς που διέπραξαν τη ληστεία. Ένας, άσχετα αν κι άλλοι μπορεί να έχουν δει το συμβάν. Ενδεχομένως να ξέρουν ποιοι το έκαναν, αλλά κι αυτοί φοβούνται. Τι με νοιάζει εμένα; Άσε που μπορεί να βρω και τον μπελά μου. Κι όμως δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που σε άλλες εποχές ήταν ο κανόνας. Ο μάρτυρας παίρνει την απόφαση και υποδεικνύει στα στελέχη ασφαλείας τους δράστες. Χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Από τα μεγάφωνα ακούγεται «Κεραμεικός», οι πόρτες ανοίγουν και οι δράστες φεύγουν ανενόχλητοι. Σαν κύριοι. Ο τουρίστας πελαγωμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει. Κοιτάει τα στελέχη ασφαλείας απορημένος. Με ένα βλέμμα γεμάτο απόγνωση, εκλιπαρεί. Αντίδραση καμία. Βγαίνει κι αυτός από τον συρμό. Βλέπει το πλήθος. Απογοητεύεται. Από πού να ξεκινήσει; Ποιον να ψάξει; Τι να κάνει; Βάζει τα χέρια στο κεφάλι του. Η πρώτη εμπειρία επί Ελληνικού εδάφους θα του μείνει πραγματικά αξέχαστη.
Αξέχαστο επίσης θα μείνει το συμβάν στους υπόλοιπος επιβάτες και ιδίως στον πολίτη που προσπάθησε να τον βοηθήσει. Κατά πάσα πιθανότητα εξίσου απογοητευμένος. Απογοητευμένος που κανείς άλλος δεν προσπάθησε να βοηθήσει τον ηλικιωμένο συνάνθρωπο. Οργισμένος με τα στελέχη φύλαξης του Μετρό που δεν έκαναν τίποτα και με το κράτος που δίνει τόσα χρήματα χωρίς αντίκρισμα. Με τις σκέψεις αυτές φθάνει στον προορισμό του, όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες.
Το ίδιο βράδυ στα δελτία ειδήσεων παίζει ρεπορτάζ για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 59χρονου που προσπάθησε να εμποδίσει δύο ληστές Super Market. Ένας οικογενειάρχης και πατέρας από την Πάτρα που ακολούθησε τον δρόμο της εξαίρεσης, με τραγική όμως κατάληξη. Όσοι ακολουθούν τον κανόνα, μάλλον θα νοιώθουν για ακόμη μία φορά επιβεβαιωμένοι για την επιλογή τους. Με τις εξαιρέσεις όλο και πιο σπάνιες και την κοινωνία μας να μετατρέπεται σταθερά σε ζούγκλα.
xrkosmas.blogspot.com/