Ο Μάης του ’68 στο Άργος Ορεστικό

Ο σύλλογος «σχήμα λόγου» σας προσκαλεί την Τετάρτη 18.05.2011 και ώρα 21:15 στο...
«Βιτρό» (Μαχαιράδικα – Άργος Ορεστικό) σε μια βραδιά ντοκιμαντέρ.

Θα προβληθεί η ταινία του Willian Klein
“Μεγάλες Νύχτες, Μικρά Ξημερώματα»










William Klein
Ο Ουίλιαμ Κλάιν γεννήθηκε το 1928 στη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε από το City College στα δεκαοκτώ και στη συνέχεια υπηρέτησε για δύο χρόνια στον αμερικανικό στρατό στην Ευρώπη. Την περίοδο αυτή παρακολούθησε για ενάμισι χρόνο μαθήματα στη Σορβόννη και, στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και φοίτησε για σύντομο χρονικό διάστημα πλάι στον Φερνάν Λεζέ, μαθαίνοντας γεωμετρική ζωγραφική και γραφιστικό σχέδιο, πριν καταπιαστεί με τη φωτογραφία.
Ο Αλεξάντερ Λίμπερμαν, ο μυθικός καλλιτεχνικός διευθυντής της Vogue, είδε στο Παρίσι τις πρώιμες αφηρημένες φωτογραφίες του Κλάιν και του πρότεινε συμβόλαιο για να κάνει κάποια ειδικά πρότζεκτ για το περιοδικό. Χρηματοδότησε επίσης μια σειρά φωτογραφιών του Κλάιν για τη Νέα Υόρκη. Καθώς ήταν ακόμη νέος στο χώρο, ανέπτυξε την τεχνική του χωρίς ταμπού, χρησιμοποιώντας τον ευρυγώνιο φακό, τη θαμπάδα, τον κόκκο, το μεγάλο κοντράστ και άλλες τεχνικές. Αυτές οι τεχνικές έδωσαν στη δουλειά του πρωτοφανή δυναμισμό και ένταση. Αδυνατώντας ωστόσο να βρει εκδότη στην Αμερική, το βιβλίο του Life is Good and Good for You in New York:Trance Witness Revels εκδόθηκε τελικά στη Γαλλία το 1956. Εκεί κέρδισε το βραβείο Ναντάρ και έγινε σημείο αναφοράς, χάρις στη ριζοσπαστική του φωτογράφηση και τον καινοτόμο σχεδιασμό του.
Τα επόμενα χρόνια ολοκλήρωσε και άλλα σημαντικά φωτογραφικά άλμπουμ: Rome (1956), Moscow (1959-60), Tokyo (1961). Από το 1955 ώς το 1965, για να χρηματοδοτήσει τις δικές του δουλειές, ασχολήθηκε με τη φωτογραφία μόδας και, συνεργαζόμενος με το Vogue, χάρις στη δημιουργικότητά του, μεταμόρφωσε το χώρο της φωτογραφίας μόδας. Το 1958 έκανε το Broadway by Light, ίσως την πρώτη ταινία της Pop Art. Αυτή ήταν η αρχή μιας αξιόλογης καριέρας στον κινηματογράφο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και περιλαμβάνει πολλές ταινίες. Την περίοδο που ασχολήθηκε με τις ταινίες του, για διάστημα περίπου 10 χρόνων, άφησε τη φωτογραφία. Επέστρεψε σ’ αυτήν τη δεκαετία του ’80 και, έκτοτε, έχει εκδώσει νέα φωτογραφικά άλμπουμ κι έχει κάνει σημαντικές εκθέσεις.
Το 2005, η αναδρομική του έκθεση στο Centre Pompidou στο Παρίσι, αναγνωρίστηκε με εγκωμιαστικά σχόλια.


ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ: Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68

” Την είδα πάλι στη Γαλλία, 1η του Μάη σε μια άδεια πλατεία
σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν”

Πριν από 43 χρόνια, ημέρες του Μάη, ένα επαναστατικό κύμα σάρωνε αρκετές χώρες του κόσμου όπως το Μεξικό, την Ιαπωνία, την Γερμανία, την Τσεχοσλοβακία, την Κίνα, και κορυφώθηκε όμως, εκείνο τον ιστορικό Μάη στην Γαλλία. Το κίνημα των εργαζόμενων αλλά και των νέων της Γαλλίας τον Μάη του 1968 τράνταξε όλη την Ευρώπη.

Ποια ήταν όμως η αφορμή αυτής της Επανάστασης?
Η εξέγερση της νεολαίας προκλήθηκε από το νέο σχέδιο τότε για την αναμόρφωση της ανώτατης εκπαίδευσης που περιόριζε τον αριθμό των εισακτέων στα Πανεπιστήμια. Όπως είναι αυτονόητο αυτό προκάλεσε την αντίδραση των φοιτητών αρχικά στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ. Μα, μια περίπου ίδια συμπεριφορά από τους φοιτητές και μαθητές δεν είχαμε και πέρυσι στην Ελλάδα, όταν ανακοινώθηκε το 10 ως βάση για την εισαγωγή στην δημόσια ανώτατη εκπαίδευση? Αλλά, πάμε να δούμε τη συνέχεια των γεγονότων του 68.
Στις 3 Μαΐου μια ειρηνική φοιτητική διαδήλωση χτυπήθηκε από τις ειδικές δυνάμεις καταστολής της Γαλλικής αστυνομίας, τα διαβόητα «CRS» κάτι περίπου σαν τα δικά μας ΜΑΤ. Στις 5 Μαΐου οι φοιτητές που είχαν συλληφθεί σε προηγούμενες κινητοποιήσεις φυλακίστηκαν. Όμως σαν συμπαράσταση στους συλληφθέντες το κίνημα όλο και μεγάλωνε και μάλιστα τώρα πια οι φοιτητές είχαν έναν νέο σύμμαχο, τους Εργάτες.

Πώς όμως οι εργάτες συσπειρώθηκαν με τους φοιτητές?
Μέχρι και τις 5 Μαίου περίπου η ηγεσία του Κομουνιστικού Κόμματος, των εργατών της Γαλλίας, κατέκρινε τη δράση των φοιτητών χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα ως «παρασυρμένους από αναρχικά και τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα και πράκτορες της CIA». Στις επόμενες ημέρες οι νέοι εργαζόμενοι άρχισαν όλο και περισσότερο να συμπαρίστανται στους φοιτητές. Μετά ακολούθησε και η περιβόητη νύχτα της 10ης Μαΐου η οποία πέρασε στην Ιστορία ως «Νύχτα των Οδοφραγμάτων». Τότε οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν από την αστυνομία ανελέητα, με δακρυγόνα αλλά και πρωτοφανή αγριότητα. Αλλά ας είμαστε δίκαιοι, οι φοιτητές δεν ήταν και εντελώς άοπλοι. Αν προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητα και το προφίλ των διαδηλωτών, θα καταλάβουμε ότι ήταν έτοιμοι για όλα και σε καμία περίπτωση δεν σκόπευαν να πέσουν στα χέρια της αστυνομίας…
Η αυξανόμενη πίεση από τη βάση του εργατικού κινήματος αλλά και η αηδία που αναπτύχθηκε στις διάφορες κοινωνικές ομάδες από τις δραστηριότητες της αστυνομίας, ανάγκασαν την ηγεσία του Κουμμουνιστικού Κόμματος και των διαφόρων συνδικάτων να καλέσουν μια γενική απεργία για τις 13 Μάιου. Από εκεί και ύστερα η απεργιακή θύελλα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Ήταν τότε, στις 18 Μαΐου που οι απεργίες και οι καταλήψεις απλώθηκαν στα εργοστάσια της «Ρενώ», στα Ναυπηγεία, στα νοσοκομεία αλλά και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Στις 21 Μαΐου στο απεργιακό κίνημα συμμετείχαν πλέον 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι! Οπουδήποτε έβλεπε κανείς εκλεγμένες επιτροπές περιφρούρησης: στα Πανεπιστήμια, στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στις γειτονιές. Στις σχολές οι φοιτητές έκαναν κοινές συνελεύσεις με τους εργάτες και συζητούσαν τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που θα αντικαθιστούσε τον καπιταλισμό! Το κίνημα είχε πλέον ξεφύγει από την απλή διεκδίκηση αιτημάτων και το ερώτημα που τέθηκε καθαρά ήταν «ποιος διοικεί την κοινωνία;».


Τι έκανε ο πρόεδρος Ντε Γκώλ?
Στις 29 Μάιου ο πρόεδρος Ντε Γκώλ εγκατέλειψε το Παρίσι, ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι διαδήλωναν με αίτημα την εκλογή μιας «λαϊκής κυβέρνησης». Όμως σ’ αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή, οι ηγέτες του Κ.Κ αντί να πάρουν την εξουσία ανταποκρινόμενοι στα αιτήματα των μαζών, αρνήθηκαν αυτό το καθήκον, υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση δεν ήταν ώριμη για μια σοσιαλιστική αλλαγή και ότι η κινητοποίηση των μαζών θα έπρεπε να οδηγήσει μόνο σε κάποια εφικτά αποτελέσματα, όπως αυξήσεις στους μισθούς… Έτσι σκάφτηκαν λοιπόν και επέβαλαν στους εργάτες να γυρίσουν πίσω στις δουλειές τους δεχόμενοι τις μεγάλες αυξήσεις που παραχωρούσαν οι πανικόβλητοι εργοδότες.
Αυτή η προδοσία ήταν που έκανε τον Ντε Γκώλ να γυρίσει πίσω στο Παρίσι και να εμφανισθεί ως υπερασπιστής «της τάξης και της σταθερότητας απέναντι στο χάος που δημιούργησαν οι διαδηλώσεις και οι απεργίες», συσπειρώνοντας τα μικροαστικά στρώματα που είχαν κουραστεί πια από την αναποφασιστικότητα των ηγετών του εργατικού κινήματος. Έτσι λοιπόν στις εκλογές του Ιουνίου ο πρόεδρος, εκμεταλλευόμενος την σύγχυση και την απογοήτευση των μαζών, αύξησε τις ψήφους του κόμματός του κατά 1 εκατομμύριο περίπου, κάνοντας περίπατο…. Ακολούθησαν κύματα συλλήψεων και διώξεων ενάντια σε χιλιάδες αγωνιστές που έμειναν ανυπεράσπιστοι.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Ο Μάης του ‘68 ήταν που ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει με το επαναστατικό του πνεύμα ολόκληρες γενιές νεολαίων και εργαζομένων. Αν είχε νικήσει θα μπορούσε αναμφίβολα να έχει αλλάξει ολόκληρη τη ροή της Ιστορίας, δίνοντας μια ώθηση στην υπόθεση της νίκης του σοσιαλισμού πανευρωπαϊκά αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Για άλλη μια φορά όμως είδαμε ότι ο ηρωισμός και η θέληση που χρειάζονται για να γίνουν οι επαναστάσεις και οι αλλαγές υπάρχει μόνο στην ψυχή των στρατιωτών που κάνουν τις πορείες με τα πλακάτ και όχι στους αρχηγούς και υποκινητές. Στρατιωτών που δυστυχώς μετατρέπονται άθελα τους σε άβουλα όργανα, πιόνια του κάθε κομματικού αρχηγού που θα κάνει τα πάντα προκειμένου να βρει ψήφους για να επανεκλεγεί.

του criss2kk5 από το masterchrisblog.wordpress.com