Η έννοια Απεχθές Χρέος και ο Πρόεδρος που τα έβαλε με τους Πιστωτές του.

«Μέσω μάχης κερδίζεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων και όχι μέσω της υποταγής στις επιταγές των πιστωτών.»
Με αυτή τη φράση ο Ερίκ Τουσέν πρόεδρος της CADTM, σφραγίζει την συνέντευξη του στο ντοκιμαντέρ «deptOcracy”.


Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Η ιστορία ξεκινάει την δεκαετία του 1920 με τον Αλεξάντερ Σακς, Υπουργό στη Τσαρική Ρωσία και ειδικό σε θέματα δικαίου, που μετά την επανάσταση του 1917 βρέθηκε να διδάσκει σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1927 παρουσίασε μια λαμπρή ιδέα. Την έννοια του Απεχθούς Χρέους. Για να ορίσουμε ένα χρέος ως Απεχθές πρέπει να υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις:

1ον - Τα δάνεια να συμφωνήθηκαν χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών.
2ον - Τα δάνεια να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3ον - Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και να σφύριζε αδιάφορα.

Οι προτάσεις του Σακς ακούγονται προοδευτικές αν όχι επαναστατικές, στην πραγματικότητα όμως εκείνη την εποχή, εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα μιας αναδυόμενης υπερδύναμης… των Ηνωμένων Πολιτειών.


Δεκέμβριος 2002 και ο Λευκός Οίκος βάζει τις τελευταίες πινελιές στην επιχείρηση εισβολής και κατάληψης του Ιράκ. Προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα της ανατροπής του Σαντάμ Χουσείν. Το State Department γνωρίζει ότι θα κληθεί να διαχειριστεί το τεράστιο δημόσιο χρέος του Ιράκ, και θέλει να αποδείξει ότι είναι απεχθές.
Μάρτιος 2003 οι ΗΠΑ με της εισβάλουν στο Ιράκ. Τρεις βδομάδες αργότερα, ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, συγκαλεί τους ομολόγους του της G8 και τους λέει: «Το χρέος του Σαντάμ Χουσείν είναι απεχθές», «Το καθεστώς του Χουσείν ήταν δικτατορικό. Πρέπει να αποκηρύξουμε το χρέος του.» Ο Τζέιμς Μπέικερ πρώην υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ πείθει την διεθνή κοινή γνώμη ότι το χρέος του Ιράκ είναι Απεχθές.
Οι ΗΠΑ συνειδητοποιούν όμως ότι με αυτή τους την ενέργεια, θα ανοίξουν τους «Ασκούς του Αιόλου», νομιμοποιώντας την έννοια του Απεχθούς Χρέους στον 21ο αιώνα.
Έτσι αποφασίζουν να κρύψουν την υπόθεση κάτω από το χαλάκι Οι άλλες χώρες συμφωνούν να αφαιρέσουν το 40% του χρέους του Ιράκ με την προϋπόθεση να μην χρησιμοποιείται ο όρος Απεχθές Χρέος για ευνόητους λόγους. Έτσι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να βοηθούν το Ιράκ να σβήνει παλιές οφειλές χωρίς να ακούγεται ο όρος Απεχθές Χρέος.


Η ιστορία μας συνεχίζεται σε ένα άλλο κράτος που κατάφερε να αποδείξει ότι το χρέος του όχι μόνο ήταν Απεχθές αλλά παράνομο και αντισυνταγματικό...Τον Ισημερινό.
Το 1982 εισχωρεί στον Ισημερινό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) με μια επιτροπή «Σοφών» που εκπροσωπεί τους Μεγάλους Πιστωτές. Ο ισημερινός αρχίζει και δανείζεται όλο και περισσότερα με αποτέλεσμα τις δεκαετίες '80 '90 και μέχρι το 2005 να πηγαίνει το 50% του προϋπολογισμού στην αποπληρωμή του Χρέους.
«Σκοτώναμε το λαό μας» θα εξομολογηθεί ο Ούγκο Αρίας πρόεδρος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού.
Ο Ισημερινός εξεγείρεται και αναλαμβάνει πρόεδρος ο Λούτσιο Μποντιέρε, ο οποίος εμφανιζόμενος σχεδόν σαν σοσιαλιστής, υπόσχεται κοινωνικές παροχές. Αναλαμβάνοντας όμως τα καθήκοντα του, κλείνει νέα συμφωνία με το ΔΝΤ και επιβάλει νέα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας. Οι πολίτες αποφασίζουν πως πρέπει να φύγει και ο Λούτσιο Μποντιέρε διαφεύγει με το ίδιο μέσο που χρησιμοποιούσαν και οι πρόεδροι της Αργεντινής… το ελικόπτερο.
Ο αντιπρόεδρος Παλάσιο αναλαμβάνει την εξουσία με καλές προθέσεις, αλλά σύντομα υποκύπτει στις πιέσεις της Ουάσινγκτον.

Έτσι ο λαός θα στραφεί στον μοναδικό πολιτικό που είχε αντισταθεί στις πιέσεις… τον Ραφαέλ Κορέα. Έχοντας σπουδάσει οικονομικά στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, γνωρίζει πολύ καλά πως πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν έχει την πολιτική βούληση.
Το 2005 από την θέση του Υπουργού Οικονομικών, θεώρησε αφύσικο, τα έσοδα του πετρελαίου να πηγαίνουν στην αποπληρωμή του χρέους, αντί σε δαπάνες για την παιδεία, την υγεία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Η θέση της παγκόσμιας τράπεζας? «Δεν θα δανείζουμε στον Ισημερινό, αν υπάρξει τέτοιος νόμος». Ο Κορέα θέλοντας να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και το συμφέρoν του λαού του παραιτείται. Αυτή του η πράξη τον κάνει και πάρα πολύ δημοφιλή στον λαό του Ισημερινού.

Το 2006 έχοντας πλέον εκλεγεί Πρόεδρος, ο Ραφαέλ Κορέα παίρνει μια από τις πρώτες του αποφάσεις. Να απελάσει τον εκπρόσωπο της Παγκόσμιας Τράπεζας, και να ζητήσει από τους εκπροσώπους του ΔΝΤ να αποχωρίσουν από το κτίριο στης Κεντρικής Τράπεζας του Ισημερινού.
«Η ανόητη, ανίκανη και ανέντιμη διεθνής γραφειοκρατία, πρέπει να σεβαστεί τη χώρα μας. Διατηρούμε το δικαίωμα να πράξουμε τα δέοντα για τη ζημιά που υπέστη η χώρα και το δικαίωμα να κηρύξουμε παράνομα τα χρέη μας προς την Παγκόσμια Τράπεζα.» δηλώνει μεταξύ των άλλων σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις.
Έξι μήνες αργότερα αναθέτει σε επιτροπή να εξετάσει όλα τα συμβόλαια για το δημόσιο χρέος από το 1976 έως το 2006. Παρά τα εμπόδια η επιτροπή κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο της, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος του χρέους είναι μη νομιμοποιημένο.
Έχοντας τα στοιχεία της επιτροπής, η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι το χρέος είναι μη νομιμοποιημένο άρα και Απεχθές, και ανακοινώνει Στάση Πληρωμών για το 70% του Ομολογιακού Χρέους του Ισημερινού.
Οι κάτοχοι του Χρέους αρχίζουν να πωλούν τα ομόλογα τους στο 20% της αξίας τους. Η κυβέρνηση Κορέα, αρχίζει μυστικά να τα αγοράζει, κερδίζοντας ακόμα και τους τόκους που έπρεπε να πληρώσει. Έχοντας εξοικονομήσει αρκετά δις δολάρια, μπορεί πλέον να αυξήσει τις δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την βελτίωση των υποδομών.


Και ερχόμαστε στην Ελλάδα του 2011. Χρωστά στα αλήθεια ο Ελληνικός λαός όσα του ζητούν;
Ερίκ Τουσέν πρόεδρος της CADTM: «Το πρόσφατο ελληνικό χρέος έχει σημάδια μη νομιμότητας και παρανομίας. Όταν οι αρχές λαμβάνουν μίζες από πολυεθνικές, όπως η Siemens για πάνω από δέκα χρόνια και να κερδίζουν συμβόλαια, τότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν σημάδια παρανομίας και μη νομιμότητας. Είναι προφανές σε μένα.»

Η Ζάρα Βάγκενκνεχτ αντιπρόεδρος Die Linked: «Ένα μεγάλο κομμάτι των κρατικών χρεών στη Ευρωζώνη είναι μη νομιμοποιημένο, γιατί δημιουργήθηκε από μια πολιτική ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου. Γι΄αυτό δεν πρέπει να πληρώσουν οι πολίτες αυτό το χρέος.»

Κώστας Λαπαβίτσας καθηγητής Οικονομικών: «Και όλο το χρέος να αποδειχτεί νόμιμο, που δεν θα αποδειχτεί, πάλι η Ελλάδα δεν μπορεί να το σηκώσει πάλι θα πρέπει να διαγραφεί… Εάν η εξυπηρέτηση του χρέους επιβάλει διάλυση των νοσοκομείων, διάλυση της παιδείας... τότε το χρέος σε κοινωνική βάση είναι μη αναγνωρίσιμο..»

Το παράδειγμα του Ισημερινού μας δείχνει ότι όλες αυτές οι παράνομες και Απεχθείς συμβάσεις μπορούν να έρθουν στο φώς μέσα από την δημιουργία μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, και ο μόνος που έχει την ηθική εξουσία και το δικαίωμα να ζητήσει λογιστικό έλεγχο είναι ο λαός που υφίσταται τις συνέπειες.

Μπέτσκας
Το μαύρο πρόβατο της ενημέρωσης


Όλο το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το δείτε εδώ Debtocracy

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.

Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.