Και το πολυπόθητο όνειρο, για κάθε ένα από τους περίπου 10.000 έλληνες της Πολωνίας και η ευχή που έδιναν στο γιορτινό τους τραπέζι «και του χρόνου στην πατρίδα», πραγματοποιήθηκε με την καθιέρωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
«Ο πατέρας μου, την επομένη κιόλας της πτώσης της δικτατορίας, πήγε στην ελληνική πρεσβεία στην Βαρσοβία και κατέθεσε την αίτηση για τον επαναπατρισμό μας. Ένα χρόνο μετά, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1975, ήρθαμε στην Ελλάδα. Ήμουν τότε 20 χρονών», θυμάται η Ελένη Γιουβρή, από το Κροστσένκο της Πολωνίας, με καταγωγή από τα Τρίκαλα και την Κατερίνη.
Η εδώ εγκατάσταση δεν ήταν και τόσο εύκολη, όσο την φαντάζονταν, όλα όμως τα υπέφεραν με την αισιοδοξία ότι στην πατρίδα θα τα καταφέρουν καλά.
«Η επιστροφή στην πατρίδα, για την οποία κλαίγαμε χωρίς να την έχουμε δει ποτέ από κοντά, ήταν το παν. Πέρασαν χρόνια, όμως, ώσπου να ενσωματωθούμε στην τοπική κοινωνία, όπως όλοι οι μετανάστες, άλλωστε. Όλα ήταν τόσο όμορφα και ελκυστικά, αλλά και παράξενα ταυτόχρονα. Μας αντιμετώπισαν στην αρχή ως ξένους, καθώς η προφορά μας έδειχνε πως δεν είμαστε από εδώ. Ακόμα και το πανεπιστήμιο ήταν διαφορετικό από αυτό της Πολωνίας. Αργότερα, όταν δημιούργησα τη δική μου οικογένεια αισθάνθηκα ότι ρίζωσα εδώ. Δεν είχα πλέον την ανάγκη να «βουτάω» στο παρελθόν, ούτε είχα πλέον την αίσθηση ότι πατάω σε δύο βάρκες», δηλώνει η Ελένη που ζει όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα και εργάζεται στο δημόσιο.
Τα ίδια συναισθήματα μοιράζεται και ο Λάζος Μουρατίδης, από το Βρότσλαφ, παιδί ελλήνων πολιτικών προσφύγων από το Σιδηρόκαστρο και το Κιλκίς, που «κουβαλούσαν» στις μνήμες τους και τους διωγμούς από τον Πόντο, απ΄ όπου κατάγονταν.
Χαραγμένη στη μνήμη του Λάζου θα μείνει η πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Ήρθε στη χώρα με τρένο, με την οικογένειά του, προερχόμενοι από τη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου είχαν φτάσει αεροπορικώς από την Πολωνία.
«Προορισμός μας ήταν η Θεσσαλονίκη, όπου είχαμε συγγενείς. Με το που έκανε στάση το τρένο στο Σιδηρόκαστρο, ο πατέρας μου μας έδειχνε από το παράθυρο το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Κάποια στιγμή κόπηκε η μιλιά του, καθώς δύο γυναίκες είχαν σταθεί μπροστά μας. Ήταν η μητέρα και η αδελφή του, που κάθε μέρα περίμεναν στο σταθμό να μας προϋπαντήσουν. Το τι συνέβη μετά δεν περιγράφεται», θυμάται με συγκίνηση ο Λάζος.
Η Ελένη, ο Λάζος και άλλα περίπου 400 παιδιά πολιτικών προσφύγων από την Πολωνία, έδωσαν ραντεβού, για δεύτερη συνεχή χρονιά, στο Νεστόριο Καστοριάς, για τη συνάντηση «Γράμμος 2011», εκεί όπου παίχθηκε η τελική πράξη του εμφυλίου πολέμου. Για να τιμήσουν τους αγώνες των γονιών τους, που έφυγαν με την αίσθηση ότι δεν δικαιώθηκαν και έζησαν ξεχασμένοι, με μόνη ηθική ικανοποίηση τη αναγνώριση της αντιστασιακής τους δράσης. Για να θυμηθούν τα παλιά, αλλά και να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις για πολλά θέματα, ακόμη και κάποια που θεωρούνται ταμπού.
Όλα ξεκίνησαν με τη δημιουργία μιας άτυπης οργάνωσης, που την ονόμασαν «Μετά», νιώθοντας την ανάγκη της συλλογικότητας, χωρίς πολιτικό υπόβαθρο, με κοινό σημείο την αφετηρία και τη διαδρομή που ακολούθησαν.
«Είναι για εμάς ένα νέο ξεκίνημα, μία ευκαιρία να ανταμώσουμε, γι αυτό και προέκυψε η ανάγκη της δημιουργίας της άτυπης ομάδας προβληματισμού και δράσης, στην οποία δεν έχουμε διοικητικά όργανα», θα μας πει η Ελένη Γιουβρή. «Στην περσινή μας συνάντηση βρεθήκαμε με κάποια από τα παιδιά μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια. Μας έσμιξε το ίντερνετ, μέσα από την πολωνική ιστοσελίδα «η τάξη μου», όπου αναζητήσαμε φίλους και γνωστούς».
Στο Νεστόριο Καστοριάς την Κυριακή είχε προετιμαστεί πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα, με καλλιτέχνες, έλληνες και μη, από την Πολωνία, όπως η Κατερίνα, που ταξίδεψε από εκεί για να τραγουδήσει ειδικά στην εκδήλωση, καθώς δηλώνει λάτρης της Ελλάδας και του ελληνικού πολιτισμού. Η πολωνή καλλιτέχνης τραγούδησε έργα των Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Κουγιουμτζή και Λοΐζου, σε ενορχήστρωση του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου. Εμφανίστηκε επίσης το συγκρότημα «Gravity» από την Αλεξανδρούπολη, το οποίο έπαιξε παλιά μπλουζ και ροκ κομμάτια, ο Γιώργος Σκόλιας, που έχει μια μακρόχρονη και επιτυχημένη καλλιτεχνική σταδιοδρομία στην Πολωνία, ο Άνθιμος Αποστόλης «ΤΡΙΟ», που βρήκε το δικό του δρόμο στην Ελλάδα, κ.ά.
Την έναρξη της συνάντησης κήρηξε ο Δήμαρχος Νεστορίου, Χρήστος Γκοσλιόπουλος, με τον οποίο οι «Μετά» έχουν θεσπίσει μία πολύ καλή συνεργασία.
Έγινε ακόμη «ανάβαση» στο Γράμμο μέχρι τη θέση «Χάρος», στο χωριό Κοτύλη, που χρωστά το όνομα του στην ηρωική απόφαση μιας ομάδας ανταρτών να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, πηδώντας στο γκρεμό αντί να παραδοθούν, κατά την διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου. Στο μνημείο που υπάρχει προς τιμήν τουςέγινε κατάθεση στεφάνου. Την περιήγηση στο Γράμμο έκανε ο καθηγητής Γιάννης Μότσιος, μεγάλος λάτρης και γνωστής του βουνού.
Οι «Μετά» έχουν δημιουργήσει και δική τους ιστοσελίδα μέσω τις οποίας προβάλλονται εκδηλώσεις που διοργανώνουν, όπως τιμή στη δασκάλα μας στην Πολωνία, έκθεση επαναπατρισθέντων καλλιτεχνών, κ.ά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υπενθυμίζουμε ότι δεν δημοσιεύουμε ακραία σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού περιεχομένου. Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να γράφουν τα σχόλια τους σε Ελληνικά και οχι σε greeklish.